Doktorsvörn – Erla Hulda Halldórsdóttir – 23. september 2012 Erla Hulda Halldórsdóttir varði doktorsritgerð sína „Nútímans konur. Menntun kvenna og mótun kyngervis á Íslandi 1850–1903“ við Sagnfræði- og heimspekideildi Háskóla Íslands 23. september 2011. Athöfninni stjórnaði Eggert Þór Bernharðsson, forseti Sagnfræði- og heimspekideildar, í Hátíðasal skólans. Aðalleiðbeinandi var Guðmundur Hálfdanarson, prófessor í sagnfræði við Háskóla Íslands, og í doktorsnefnd voru einnig Gunnar Karlsson, prófessor emeritus, Gro Hagemann, prófessor í sagnfræði við Óslóarháskóla, og Þorgerður Einarsdóttir, prófessor í kynjafræði við Háskóla Íslands. Andmælendur voru Páll Björnsson, dósent í nútímafræði við Háskólann á Akureyri, og Ólöf Garðarsdóttir, prófessor við Menntavísindasvið Háskóla Íslands. Í ritgerðinni er fjallað um mótun kyngervis kvenna á Íslandi á síðari hluta 19. aldar. Meginspurningar rannsóknarinnar eru tvær, annars vegar hvaða áhrif umræða um menntun kvenna og kvennaskóla hafði á hugmyndir um kyngervi og hins vegar hvernig konur sjálfar brugðust við þessari umræðu og hvaða áhrif þær höfðu á hana. Til grundvallar liggur umræða sem hófst í landsmálablöðunum árið 1870 um hvaða menntun hæfði konum og hinu svokallaða kvenlega eðli. Umræðan snerist á yfirborðinu um viðeigandi menntun kvenna en í raun hverfðist hún um samfélagslegt hlutverk þeirra. Meginniðurstaða rannsóknarinnar er að kvennaskólum hafi verið ætlað að endurskilgreina hlutverk kvenna í samfélaginu í anda ríkjandi hugmynda um konur sem mæður og húsmæður en reyndin hafi þó orðið sú að þeir urðu hvort tveggja í senn, vettvangur uppbrots og samsemdar. Kvennaskólarnir, umræðan um menntun og misvísandi orðræður urðu því hreyfiafl breytinga, bæði samfélagslegra og hugmyndafræðilegra, um aldamótin 1900, þar sem fram komu nýjar hugmyndir um kyngervi kvenna og nútímakonan tók á sig mynd.

Doktorsvörn – Erla Hulda Halldórsdóttir – 23. september 2012 Erla Hulda Halldórsdóttir varði doktorsritgerð sína „Nútímans konur. Menntun kvenna og mótun kyngervis á Íslandi 1850–1903“ við Sagnfræði- og heimspekideildi Háskóla Íslands 23. september 2011. Athöfninni stjórnaði Eggert Þór Bernharðsson, forseti Sagnfræði- og heimspekideildar, í Hátíðasal skólans. Aðalleiðbeinandi var Guðmundur Hálfdanarson, prófessor í sagnfræði við Háskóla Íslands, og í doktorsnefnd voru einnig Gunnar Karlsson, prófessor emeritus, Gro Hagemann, prófessor í sagnfræði við Óslóarháskóla, og Þorgerður Einarsdóttir, prófessor í kynjafræði við Háskóla Íslands. Andmælendur voru Páll Björnsson, dósent í nútímafræði við Háskólann á Akureyri, og Ólöf Garðarsdóttir, prófessor við Menntavísindasvið Háskóla Íslands. Í ritgerðinni er fjallað um mótun kyngervis kvenna á Íslandi á síðari hluta 19. aldar. Meginspurningar rannsóknarinnar eru tvær, annars vegar hvaða áhrif umræða um menntun kvenna og kvennaskóla hafði á hugmyndir um kyngervi og hins vegar hvernig konur sjálfar brugðust við þessari umræðu og hvaða áhrif þær höfðu á hana. Til grundvallar liggur umræða sem hófst í landsmálablöðunum árið 1870 um hvaða menntun hæfði konum og hinu svokallaða kvenlega eðli. Umræðan snerist á yfirborðinu um viðeigandi menntun kvenna en í raun hverfðist hún um samfélagslegt hlutverk þeirra. Meginniðurstaða rannsóknarinnar er að kvennaskólum hafi verið ætlað að endurskilgreina hlutverk kvenna í samfélaginu í anda ríkjandi hugmynda um konur sem mæður og húsmæður en reyndin hafi þó orðið sú að þeir urðu hvort tveggja í senn, vettvangur uppbrots og samsemdar. Kvennaskólarnir, umræðan um menntun og misvísandi orðræður urðu því hreyfiafl breytinga, bæði samfélagslegra og hugmyndafræðilegra, um aldamótin 1900, þar sem fram komu nýjar hugmyndir um kyngervi kvenna og nútímakonan tók á sig mynd.

Doktorsvörn – Erla Hulda Halldórsdóttir – 23. september 2012 Erla Hulda Halldórsdóttir varði doktorsritgerð sína „Nútímans konur. Menntun kvenna og mótun kyngervis á Íslandi 1850–1903“ við Sagnfræði- og heimspekideildi Háskóla Íslands 23. september 2011. Athöfninni stjórnaði Eggert Þór Bernharðsson, forseti Sagnfræði- og heimspekideildar, í Hátíðasal skólans. Aðalleiðbeinandi var Guðmundur Hálfdanarson, prófessor í sagnfræði við Háskóla Íslands, og í doktorsnefnd voru einnig Gunnar Karlsson, prófessor emeritus, Gro Hagemann, prófessor í sagnfræði við Óslóarháskóla, og Þorgerður Einarsdóttir, prófessor í kynjafræði við Háskóla Íslands. Andmælendur voru Páll Björnsson, dósent í nútímafræði við Háskólann á Akureyri, og Ólöf Garðarsdóttir, prófessor við Menntavísindasvið Háskóla Íslands. Í ritgerðinni er fjallað um mótun kyngervis kvenna á Íslandi á síðari hluta 19. aldar. Meginspurningar rannsóknarinnar eru tvær, annars vegar hvaða áhrif umræða um menntun kvenna og kvennaskóla hafði á hugmyndir um kyngervi og hins vegar hvernig konur sjálfar brugðust við þessari umræðu og hvaða áhrif þær höfðu á hana. Til grundvallar liggur umræða sem hófst í landsmálablöðunum árið 1870 um hvaða menntun hæfði konum og hinu svokallaða kvenlega eðli. Umræðan snerist á yfirborðinu um viðeigandi menntun kvenna en í raun hverfðist hún um samfélagslegt hlutverk þeirra. Meginniðurstaða rannsóknarinnar er að kvennaskólum hafi verið ætlað að endurskilgreina hlutverk kvenna í samfélaginu í anda ríkjandi hugmynda um konur sem mæður og húsmæður en reyndin hafi þó orðið sú að þeir urðu hvort tveggja í senn, vettvangur uppbrots og samsemdar. Kvennaskólarnir, umræðan um menntun og misvísandi orðræður urðu því hreyfiafl breytinga, bæði samfélagslegra og hugmyndafræðilegra, um aldamótin 1900, þar sem fram komu nýjar hugmyndir um kyngervi kvenna og nútímakonan tók á sig mynd.

Doktorsvörn – Erla Hulda Halldórsdóttir – 23. september 2012 Erla Hulda Halldórsdóttir varði doktorsritgerð sína „Nútímans konur. Menntun kvenna og mótun kyngervis á Íslandi 1850–1903“ við Sagnfræði- og heimspekideildi Háskóla Íslands 23. september 2011. Athöfninni stjórnaði Eggert Þór Bernharðsson, forseti Sagnfræði- og heimspekideildar, í Hátíðasal skólans. Aðalleiðbeinandi var Guðmundur Hálfdanarson, prófessor í sagnfræði við Háskóla Íslands, og í doktorsnefnd voru einnig Gunnar Karlsson, prófessor emeritus, Gro Hagemann, prófessor í sagnfræði við Óslóarháskóla, og Þorgerður Einarsdóttir, prófessor í kynjafræði við Háskóla Íslands. Andmælendur voru Páll Björnsson, dósent í nútímafræði við Háskólann á Akureyri, og Ólöf Garðarsdóttir, prófessor við Menntavísindasvið Háskóla Íslands. Í ritgerðinni er fjallað um mótun kyngervis kvenna á Íslandi á síðari hluta 19. aldar. Meginspurningar rannsóknarinnar eru tvær, annars vegar hvaða áhrif umræða um menntun kvenna og kvennaskóla hafði á hugmyndir um kyngervi og hins vegar hvernig konur sjálfar brugðust við þessari umræðu og hvaða áhrif þær höfðu á hana. Til grundvallar liggur umræða sem hófst í landsmálablöðunum árið 1870 um hvaða menntun hæfði konum og hinu svokallaða kvenlega eðli. Umræðan snerist á yfirborðinu um viðeigandi menntun kvenna en í raun hverfðist hún um samfélagslegt hlutverk þeirra. Meginniðurstaða rannsóknarinnar er að kvennaskólum hafi verið ætlað að endurskilgreina hlutverk kvenna í samfélaginu í anda ríkjandi hugmynda um konur sem mæður og húsmæður en reyndin hafi þó orðið sú að þeir urðu hvort tveggja í senn, vettvangur uppbrots og samsemdar. Kvennaskólarnir, umræðan um menntun og misvísandi orðræður urðu því hreyfiafl breytinga, bæði samfélagslegra og hugmyndafræðilegra, um aldamótin 1900, þar sem fram komu nýjar hugmyndir um kyngervi kvenna og nútímakonan tók á sig mynd.

Doktorsvörn – Erla Hulda Halldórsdóttir – 23. september 2012 Erla Hulda Halldórsdóttir varði doktorsritgerð sína „Nútímans konur. Menntun kvenna og mótun kyngervis á Íslandi 1850–1903“ við Sagnfræði- og heimspekideildi Háskóla Íslands 23. september 2011. Athöfninni stjórnaði Eggert Þór Bernharðsson, forseti Sagnfræði- og heimspekideildar, í Hátíðasal skólans. Aðalleiðbeinandi var Guðmundur Hálfdanarson, prófessor í sagnfræði við Háskóla Íslands, og í doktorsnefnd voru einnig Gunnar Karlsson, prófessor emeritus, Gro Hagemann, prófessor í sagnfræði við Óslóarháskóla, og Þorgerður Einarsdóttir, prófessor í kynjafræði við Háskóla Íslands. Andmælendur voru Páll Björnsson, dósent í nútímafræði við Háskólann á Akureyri, og Ólöf Garðarsdóttir, prófessor við Menntavísindasvið Háskóla Íslands. Í ritgerðinni er fjallað um mótun kyngervis kvenna á Íslandi á síðari hluta 19. aldar. Meginspurningar rannsóknarinnar eru tvær, annars vegar hvaða áhrif umræða um menntun kvenna og kvennaskóla hafði á hugmyndir um kyngervi og hins vegar hvernig konur sjálfar brugðust við þessari umræðu og hvaða áhrif þær höfðu á hana. Til grundvallar liggur umræða sem hófst í landsmálablöðunum árið 1870 um hvaða menntun hæfði konum og hinu svokallaða kvenlega eðli. Umræðan snerist á yfirborðinu um viðeigandi menntun kvenna en í raun hverfðist hún um samfélagslegt hlutverk þeirra. Meginniðurstaða rannsóknarinnar er að kvennaskólum hafi verið ætlað að endurskilgreina hlutverk kvenna í samfélaginu í anda ríkjandi hugmynda um konur sem mæður og húsmæður en reyndin hafi þó orðið sú að þeir urðu hvort tveggja í senn, vettvangur uppbrots og samsemdar. Kvennaskólarnir, umræðan um menntun og misvísandi orðræður urðu því hreyfiafl breytinga, bæði samfélagslegra og hugmyndafræðilegra, um aldamótin 1900, þar sem fram komu nýjar hugmyndir um kyngervi kvenna og nútímakonan tók á sig mynd.

Doktorsvörn – Erla Hulda Halldórsdóttir – 23. september 2012 Erla Hulda Halldórsdóttir varði doktorsritgerð sína „Nútímans konur. Menntun kvenna og mótun kyngervis á Íslandi 1850–1903“ við Sagnfræði- og heimspekideildi Háskóla Íslands 23. september 2011. Athöfninni stjórnaði Eggert Þór Bernharðsson, forseti Sagnfræði- og heimspekideildar, í Hátíðasal skólans. Aðalleiðbeinandi var Guðmundur Hálfdanarson, prófessor í sagnfræði við Háskóla Íslands, og í doktorsnefnd voru einnig Gunnar Karlsson, prófessor emeritus, Gro Hagemann, prófessor í sagnfræði við Óslóarháskóla, og Þorgerður Einarsdóttir, prófessor í kynjafræði við Háskóla Íslands. Andmælendur voru Páll Björnsson, dósent í nútímafræði við Háskólann á Akureyri, og Ólöf Garðarsdóttir, prófessor við Menntavísindasvið Háskóla Íslands. Í ritgerðinni er fjallað um mótun kyngervis kvenna á Íslandi á síðari hluta 19. aldar. Meginspurningar rannsóknarinnar eru tvær, annars vegar hvaða áhrif umræða um menntun kvenna og kvennaskóla hafði á hugmyndir um kyngervi og hins vegar hvernig konur sjálfar brugðust við þessari umræðu og hvaða áhrif þær höfðu á hana. Til grundvallar liggur umræða sem hófst í landsmálablöðunum árið 1870 um hvaða menntun hæfði konum og hinu svokallaða kvenlega eðli. Umræðan snerist á yfirborðinu um viðeigandi menntun kvenna en í raun hverfðist hún um samfélagslegt hlutverk þeirra. Meginniðurstaða rannsóknarinnar er að kvennaskólum hafi verið ætlað að endurskilgreina hlutverk kvenna í samfélaginu í anda ríkjandi hugmynda um konur sem mæður og húsmæður en reyndin hafi þó orðið sú að þeir urðu hvort tveggja í senn, vettvangur uppbrots og samsemdar. Kvennaskólarnir, umræðan um menntun og misvísandi orðræður urðu því hreyfiafl breytinga, bæði samfélagslegra og hugmyndafræðilegra, um aldamótin 1900, þar sem fram komu nýjar hugmyndir um kyngervi kvenna og nútímakonan tók á sig mynd.

Doktorsvörn – Erla Hulda Halldórsdóttir – 23. september 2012 Erla Hulda Halldórsdóttir varði doktorsritgerð sína „Nútímans konur. Menntun kvenna og mótun kyngervis á Íslandi 1850–1903“ við Sagnfræði- og heimspekideildi Háskóla Íslands 23. september 2011. Athöfninni stjórnaði Eggert Þór Bernharðsson, forseti Sagnfræði- og heimspekideildar, í Hátíðasal skólans. Aðalleiðbeinandi var Guðmundur Hálfdanarson, prófessor í sagnfræði við Háskóla Íslands, og í doktorsnefnd voru einnig Gunnar Karlsson, prófessor emeritus, Gro Hagemann, prófessor í sagnfræði við Óslóarháskóla, og Þorgerður Einarsdóttir, prófessor í kynjafræði við Háskóla Íslands. Andmælendur voru Páll Björnsson, dósent í nútímafræði við Háskólann á Akureyri, og Ólöf Garðarsdóttir, prófessor við Menntavísindasvið Háskóla Íslands. Í ritgerðinni er fjallað um mótun kyngervis kvenna á Íslandi á síðari hluta 19. aldar. Meginspurningar rannsóknarinnar eru tvær, annars vegar hvaða áhrif umræða um menntun kvenna og kvennaskóla hafði á hugmyndir um kyngervi og hins vegar hvernig konur sjálfar brugðust við þessari umræðu og hvaða áhrif þær höfðu á hana. Til grundvallar liggur umræða sem hófst í landsmálablöðunum árið 1870 um hvaða menntun hæfði konum og hinu svokallaða kvenlega eðli. Umræðan snerist á yfirborðinu um viðeigandi menntun kvenna en í raun hverfðist hún um samfélagslegt hlutverk þeirra. Meginniðurstaða rannsóknarinnar er að kvennaskólum hafi verið ætlað að endurskilgreina hlutverk kvenna í samfélaginu í anda ríkjandi hugmynda um konur sem mæður og húsmæður en reyndin hafi þó orðið sú að þeir urðu hvort tveggja í senn, vettvangur uppbrots og samsemdar. Kvennaskólarnir, umræðan um menntun og misvísandi orðræður urðu því hreyfiafl breytinga, bæði samfélagslegra og hugmyndafræðilegra, um aldamótin 1900, þar sem fram komu nýjar hugmyndir um kyngervi kvenna og nútímakonan tók á sig mynd.

Doktorsvörn – Erla Hulda Halldórsdóttir – 23. september 2012 Erla Hulda Halldórsdóttir varði doktorsritgerð sína „Nútímans konur. Menntun kvenna og mótun kyngervis á Íslandi 1850–1903“ við Sagnfræði- og heimspekideildi Háskóla Íslands 23. september 2011. Athöfninni stjórnaði Eggert Þór Bernharðsson, forseti Sagnfræði- og heimspekideildar, í Hátíðasal skólans. Aðalleiðbeinandi var Guðmundur Hálfdanarson, prófessor í sagnfræði við Háskóla Íslands, og í doktorsnefnd voru einnig Gunnar Karlsson, prófessor emeritus, Gro Hagemann, prófessor í sagnfræði við Óslóarháskóla, og Þorgerður Einarsdóttir, prófessor í kynjafræði við Háskóla Íslands. Andmælendur voru Páll Björnsson, dósent í nútímafræði við Háskólann á Akureyri, og Ólöf Garðarsdóttir, prófessor við Menntavísindasvið Háskóla Íslands. Í ritgerðinni er fjallað um mótun kyngervis kvenna á Íslandi á síðari hluta 19. aldar. Meginspurningar rannsóknarinnar eru tvær, annars vegar hvaða áhrif umræða um menntun kvenna og kvennaskóla hafði á hugmyndir um kyngervi og hins vegar hvernig konur sjálfar brugðust við þessari umræðu og hvaða áhrif þær höfðu á hana. Til grundvallar liggur umræða sem hófst í landsmálablöðunum árið 1870 um hvaða menntun hæfði konum og hinu svokallaða kvenlega eðli. Umræðan snerist á yfirborðinu um viðeigandi menntun kvenna en í raun hverfðist hún um samfélagslegt hlutverk þeirra. Meginniðurstaða rannsóknarinnar er að kvennaskólum hafi verið ætlað að endurskilgreina hlutverk kvenna í samfélaginu í anda ríkjandi hugmynda um konur sem mæður og húsmæður en reyndin hafi þó orðið sú að þeir urðu hvort tveggja í senn, vettvangur uppbrots og samsemdar. Kvennaskólarnir, umræðan um menntun og misvísandi orðræður urðu því hreyfiafl breytinga, bæði samfélagslegra og hugmyndafræðilegra, um aldamótin 1900, þar sem fram komu nýjar hugmyndir um kyngervi kvenna og nútímakonan tók á sig mynd.

Doktorsvörn – Erla Hulda Halldórsdóttir – 23. september 2012 Erla Hulda Halldórsdóttir varði doktorsritgerð sína „Nútímans konur. Menntun kvenna og mótun kyngervis á Íslandi 1850–1903“ við Sagnfræði- og heimspekideildi Háskóla Íslands 23. september 2011. Athöfninni stjórnaði Eggert Þór Bernharðsson, forseti Sagnfræði- og heimspekideildar, í Hátíðasal skólans. Aðalleiðbeinandi var Guðmundur Hálfdanarson, prófessor í sagnfræði við Háskóla Íslands, og í doktorsnefnd voru einnig Gunnar Karlsson, prófessor emeritus, Gro Hagemann, prófessor í sagnfræði við Óslóarháskóla, og Þorgerður Einarsdóttir, prófessor í kynjafræði við Háskóla Íslands. Andmælendur voru Páll Björnsson, dósent í nútímafræði við Háskólann á Akureyri, og Ólöf Garðarsdóttir, prófessor við Menntavísindasvið Háskóla Íslands. Í ritgerðinni er fjallað um mótun kyngervis kvenna á Íslandi á síðari hluta 19. aldar. Meginspurningar rannsóknarinnar eru tvær, annars vegar hvaða áhrif umræða um menntun kvenna og kvennaskóla hafði á hugmyndir um kyngervi og hins vegar hvernig konur sjálfar brugðust við þessari umræðu og hvaða áhrif þær höfðu á hana. Til grundvallar liggur umræða sem hófst í landsmálablöðunum árið 1870 um hvaða menntun hæfði konum og hinu svokallaða kvenlega eðli. Umræðan snerist á yfirborðinu um viðeigandi menntun kvenna en í raun hverfðist hún um samfélagslegt hlutverk þeirra. Meginniðurstaða rannsóknarinnar er að kvennaskólum hafi verið ætlað að endurskilgreina hlutverk kvenna í samfélaginu í anda ríkjandi hugmynda um konur sem mæður og húsmæður en reyndin hafi þó orðið sú að þeir urðu hvort tveggja í senn, vettvangur uppbrots og samsemdar. Kvennaskólarnir, umræðan um menntun og misvísandi orðræður urðu því hreyfiafl breytinga, bæði samfélagslegra og hugmyndafræðilegra, um aldamótin 1900, þar sem fram komu nýjar hugmyndir um kyngervi kvenna og nútímakonan tók á sig mynd.