Doktorsvörn í íslenskum bókmenntum – Guðrún Ingólfsdóttir – 2. desember 2011 – Guðrún Ingólfsdóttir varði doktorsritgerð sína í íslenskum bókmenntum, „„Í hverri bók er mannsandi". Handritasyrpur - bókmenning, þekking og sjálfsmynd karla og kvenna á 18. öld“ við Íslensku- og menningardeild Háskóla Íslands föstudaginn 2. desember 2011. Dagný Kristjánsdóttir, forseti Íslensku- og menningardeildar, stjórnaði athöfninni í Hátíðasal skólans í Aðalbyggingu. Andmælendur við vörnina voru Matthew James Driscoll, forstöðumaður Stofnunar Árna Magnússonar í Kaupmannahöfn og Marianne E Kalinke, prófessor emerita. Aðalleiðbeinandi Guðrúnar var Bergljót Soffía Kristjánsdóttir prófessor og aðrir í doktorsnefndinni voru Sverrir Tómasson rannsóknarprófessor og Davíð Erlingsson prófessor emeritus. Höfuðviðfangsefni ritgerðarinnar er rannsókn á tilurð og byggingu handrita, sem geyma fjölbreytilegt efni, svokallaðra handritasyrpna, frá 18. öld. Reynt er að varpa ljósi á bókmenningu Íslendinga á umbrotatímum í sögu þeirra, sýna hvernig lærðir og leikir byggðu upp þekkingargrundvöll sinn. Rannsakaðar eru syrpur skólagenginna skrifara og alþýðufólks, til að kanna hvort ólík menntun hafi áhrif á efnisval og form syrpnanna. Rannsóknartilgátan var sú að syrpurnar væru heildstæðari að byggingu og gæfu skýrari vísbendingu um sjálfsmynd skrifaranna/eigendanna og stöðu þeirra í heiminum en áður hefur verið talið. Auk þess var talið að sýna mætti fram á að konur og alþýðukarlar öfluðu sér ekki þekkingar – fremur en skólagengnir meðbræður þeirra – án allra vegvísa. Þó að menntun þeirra færi ekki fram í skólum var ólíklegt annað en hana mætti rekja til þekktra menningarstrauma. Í ritgerðinni eru fjórar syrpur teknar til rannsóknar sem hver er skrifuð af einum skrifara. Fjórða syrpan hefur þó þá sérstöðu að hún er ekki valin vegna skrifarans heldur eigandans, Þóreyjar Björnsdóttur. Þar eð enga syrpu er að finna með hendi konu frá 18. öld var ákveðið að fjalla um handrit í eigu konu.

Doktorsvörn í íslenskum bókmenntum – Guðrún Ingólfsdóttir – 2. desember 2011 – Guðrún Ingólfsdóttir varði doktorsritgerð sína í íslenskum bókmenntum, „„Í hverri bók er mannsandi". Handritasyrpur - bókmenning, þekking og sjálfsmynd karla og kvenna á 18. öld“ við Íslensku- og menningardeild Háskóla Íslands föstudaginn 2. desember 2011. Dagný Kristjánsdóttir, forseti Íslensku- og menningardeildar, stjórnaði athöfninni í Hátíðasal skólans í Aðalbyggingu. Andmælendur við vörnina voru Matthew James Driscoll, forstöðumaður Stofnunar Árna Magnússonar í Kaupmannahöfn og Marianne E Kalinke, prófessor emerita. Aðalleiðbeinandi Guðrúnar var Bergljót Soffía Kristjánsdóttir prófessor og aðrir í doktorsnefndinni voru Sverrir Tómasson rannsóknarprófessor og Davíð Erlingsson prófessor emeritus. Höfuðviðfangsefni ritgerðarinnar er rannsókn á tilurð og byggingu handrita, sem geyma fjölbreytilegt efni, svokallaðra handritasyrpna, frá 18. öld. Reynt er að varpa ljósi á bókmenningu Íslendinga á umbrotatímum í sögu þeirra, sýna hvernig lærðir og leikir byggðu upp þekkingargrundvöll sinn. Rannsakaðar eru syrpur skólagenginna skrifara og alþýðufólks, til að kanna hvort ólík menntun hafi áhrif á efnisval og form syrpnanna. Rannsóknartilgátan var sú að syrpurnar væru heildstæðari að byggingu og gæfu skýrari vísbendingu um sjálfsmynd skrifaranna/eigendanna og stöðu þeirra í heiminum en áður hefur verið talið. Auk þess var talið að sýna mætti fram á að konur og alþýðukarlar öfluðu sér ekki þekkingar – fremur en skólagengnir meðbræður þeirra – án allra vegvísa. Þó að menntun þeirra færi ekki fram í skólum var ólíklegt annað en hana mætti rekja til þekktra menningarstrauma. Í ritgerðinni eru fjórar syrpur teknar til rannsóknar sem hver er skrifuð af einum skrifara. Fjórða syrpan hefur þó þá sérstöðu að hún er ekki valin vegna skrifarans heldur eigandans, Þóreyjar Björnsdóttur. Þar eð enga syrpu er að finna með hendi konu frá 18. öld var ákveðið að fjalla um handrit í eigu konu.

Doktorsvörn í íslenskum bókmenntum – Guðrún Ingólfsdóttir – 2. desember 2011 – Guðrún Ingólfsdóttir varði doktorsritgerð sína í íslenskum bókmenntum, „„Í hverri bók er mannsandi". Handritasyrpur - bókmenning, þekking og sjálfsmynd karla og kvenna á 18. öld“ við Íslensku- og menningardeild Háskóla Íslands föstudaginn 2. desember 2011. Dagný Kristjánsdóttir, forseti Íslensku- og menningardeildar, stjórnaði athöfninni í Hátíðasal skólans í Aðalbyggingu. Andmælendur við vörnina voru Matthew James Driscoll, forstöðumaður Stofnunar Árna Magnússonar í Kaupmannahöfn og Marianne E Kalinke, prófessor emerita. Aðalleiðbeinandi Guðrúnar var Bergljót Soffía Kristjánsdóttir prófessor og aðrir í doktorsnefndinni voru Sverrir Tómasson rannsóknarprófessor og Davíð Erlingsson prófessor emeritus. Höfuðviðfangsefni ritgerðarinnar er rannsókn á tilurð og byggingu handrita, sem geyma fjölbreytilegt efni, svokallaðra handritasyrpna, frá 18. öld. Reynt er að varpa ljósi á bókmenningu Íslendinga á umbrotatímum í sögu þeirra, sýna hvernig lærðir og leikir byggðu upp þekkingargrundvöll sinn. Rannsakaðar eru syrpur skólagenginna skrifara og alþýðufólks, til að kanna hvort ólík menntun hafi áhrif á efnisval og form syrpnanna. Rannsóknartilgátan var sú að syrpurnar væru heildstæðari að byggingu og gæfu skýrari vísbendingu um sjálfsmynd skrifaranna/eigendanna og stöðu þeirra í heiminum en áður hefur verið talið. Auk þess var talið að sýna mætti fram á að konur og alþýðukarlar öfluðu sér ekki þekkingar – fremur en skólagengnir meðbræður þeirra – án allra vegvísa. Þó að menntun þeirra færi ekki fram í skólum var ólíklegt annað en hana mætti rekja til þekktra menningarstrauma. Í ritgerðinni eru fjórar syrpur teknar til rannsóknar sem hver er skrifuð af einum skrifara. Fjórða syrpan hefur þó þá sérstöðu að hún er ekki valin vegna skrifarans heldur eigandans, Þóreyjar Björnsdóttur. Þar eð enga syrpu er að finna með hendi konu frá 18. öld var ákveðið að fjalla um handrit í eigu konu.

Doktorsvörn í íslenskum bókmenntum – Guðrún Ingólfsdóttir – 2. desember 2011 – Guðrún Ingólfsdóttir varði doktorsritgerð sína í íslenskum bókmenntum, „„Í hverri bók er mannsandi". Handritasyrpur - bókmenning, þekking og sjálfsmynd karla og kvenna á 18. öld“ við Íslensku- og menningardeild Háskóla Íslands föstudaginn 2. desember 2011. Dagný Kristjánsdóttir, forseti Íslensku- og menningardeildar, stjórnaði athöfninni í Hátíðasal skólans í Aðalbyggingu. Andmælendur við vörnina voru Matthew James Driscoll, forstöðumaður Stofnunar Árna Magnússonar í Kaupmannahöfn og Marianne E Kalinke, prófessor emerita. Aðalleiðbeinandi Guðrúnar var Bergljót Soffía Kristjánsdóttir prófessor og aðrir í doktorsnefndinni voru Sverrir Tómasson rannsóknarprófessor og Davíð Erlingsson prófessor emeritus. Höfuðviðfangsefni ritgerðarinnar er rannsókn á tilurð og byggingu handrita, sem geyma fjölbreytilegt efni, svokallaðra handritasyrpna, frá 18. öld. Reynt er að varpa ljósi á bókmenningu Íslendinga á umbrotatímum í sögu þeirra, sýna hvernig lærðir og leikir byggðu upp þekkingargrundvöll sinn. Rannsakaðar eru syrpur skólagenginna skrifara og alþýðufólks, til að kanna hvort ólík menntun hafi áhrif á efnisval og form syrpnanna. Rannsóknartilgátan var sú að syrpurnar væru heildstæðari að byggingu og gæfu skýrari vísbendingu um sjálfsmynd skrifaranna/eigendanna og stöðu þeirra í heiminum en áður hefur verið talið. Auk þess var talið að sýna mætti fram á að konur og alþýðukarlar öfluðu sér ekki þekkingar – fremur en skólagengnir meðbræður þeirra – án allra vegvísa. Þó að menntun þeirra færi ekki fram í skólum var ólíklegt annað en hana mætti rekja til þekktra menningarstrauma. Í ritgerðinni eru fjórar syrpur teknar til rannsóknar sem hver er skrifuð af einum skrifara. Fjórða syrpan hefur þó þá sérstöðu að hún er ekki valin vegna skrifarans heldur eigandans, Þóreyjar Björnsdóttur. Þar eð enga syrpu er að finna með hendi konu frá 18. öld var ákveðið að fjalla um handrit í eigu konu.