Doktorsvörn í jarðeðlisfræði – Ásta Rut Hjartardóttir – 11. mars 2013 – Ásta Rut Hjartardóttir varði doktorsritgerð sína, Sprungusveimar norðurgosbeltisins á Íslandi (Fissure Swarms of the Northern Volcanic Rift Zone, Iceland), við Jarðvísindadeild Háskóla Íslands 11. mars 2013. Magnús Tumi Guðmundsson, forseti deildarinnar, stjórnaði athöfninni í Öskju. Andmælendur voru Jeffrey A. Karson, prófessor við Syracuse University í New York, og Roger Buck, Lamont-rannsóknaprófessor við Lamont-Doherty Earth Observatory við Columbia University í New York. Leiðbeinendur voru Páll Einarson, prófessor við Jarðvísindadeild, Kristján Sæmundsson, jarðfræðingur hjá Ísor, og Haukur Jóhannesson jarðfræðingur. Í rannsókninni voru sprungur og gossprungur innan norðurgosbeltisins kortlagðar af mikilli nákvæmni eftir loftmyndum. Niðurstöður rannsóknarinnar gefa til kynna að eldgos innan sprungusveima norðurgosbeltisins séu algengari nær megineldstöðvunum heldur en fjær. Sprungur innan sprungusveima liggja yfirleitt þéttast næst megineldstöðvunum. Sprungur í eldri hraunum innan sprungusveima Kröflu og Öskju liggja yfirleitt þéttar en í yngri hraunum, sem gefur til kynna að gangainnskot sem orðið hafa til eftir að ísaldarjökla leysti hafi ítrekað farið í sömu hluta sprungusveimanna. Sprungurnar stefna jafnan til N eða NNA, meira og minna hornrétt á flekarekið. Þó má finna undantekningar á vissum svæðum, stundum geislalægar sprungur út frá öskjum. Þá má finna sprungur og gossprungur nærri Vatnajökli sem stefna í A-V og einnig má sjá ummerki um rofnar sprungur með V-NV-stefnu á belti sem teygir sig frá nyrsta hluta sprungusveims Kverkfjalla til syðsta hluta Kröflusprungusveimsins. Einnig eru sprungur innan norðurgosbeltisins með V-NV-stefnu þar sem norðurgosbeltið og þverbrotabeltin fyrir norðan land mætast. Sprungurnar eru þéttastar í sprungusveim Kröflu á móts við Húsavíkurmisgengið sem bendir til að Húsavíkurmisgengið nái að sprungusveim Kröflu.

Doktorsvörn í jarðeðlisfræði – Ásta Rut Hjartardóttir – 11. mars 2013 – Ásta Rut Hjartardóttir varði doktorsritgerð sína, Sprungusveimar norðurgosbeltisins á Íslandi (Fissure Swarms of the Northern Volcanic Rift Zone, Iceland), við Jarðvísindadeild Háskóla Íslands 11. mars 2013. Magnús Tumi Guðmundsson, forseti deildarinnar, stjórnaði athöfninni í Öskju. Andmælendur voru Jeffrey A. Karson, prófessor við Syracuse University í New York, og Roger Buck, Lamont-rannsóknaprófessor við Lamont-Doherty Earth Observatory við Columbia University í New York. Leiðbeinendur voru Páll Einarson, prófessor við Jarðvísindadeild, Kristján Sæmundsson, jarðfræðingur hjá Ísor, og Haukur Jóhannesson jarðfræðingur. Í rannsókninni voru sprungur og gossprungur innan norðurgosbeltisins kortlagðar af mikilli nákvæmni eftir loftmyndum. Niðurstöður rannsóknarinnar gefa til kynna að eldgos innan sprungusveima norðurgosbeltisins séu algengari nær megineldstöðvunum heldur en fjær. Sprungur innan sprungusveima liggja yfirleitt þéttast næst megineldstöðvunum. Sprungur í eldri hraunum innan sprungusveima Kröflu og Öskju liggja yfirleitt þéttar en í yngri hraunum, sem gefur til kynna að gangainnskot sem orðið hafa til eftir að ísaldarjökla leysti hafi ítrekað farið í sömu hluta sprungusveimanna. Sprungurnar stefna jafnan til N eða NNA, meira og minna hornrétt á flekarekið. Þó má finna undantekningar á vissum svæðum, stundum geislalægar sprungur út frá öskjum. Þá má finna sprungur og gossprungur nærri Vatnajökli sem stefna í A-V og einnig má sjá ummerki um rofnar sprungur með V-NV-stefnu á belti sem teygir sig frá nyrsta hluta sprungusveims Kverkfjalla til syðsta hluta Kröflusprungusveimsins. Einnig eru sprungur innan norðurgosbeltisins með V-NV-stefnu þar sem norðurgosbeltið og þverbrotabeltin fyrir norðan land mætast. Sprungurnar eru þéttastar í sprungusveim Kröflu á móts við Húsavíkurmisgengið sem bendir til að Húsavíkurmisgengið nái að sprungusveim Kröflu.

Doktorsvörn í jarðeðlisfræði – Ásta Rut Hjartardóttir – 11. mars 2013 – Ásta Rut Hjartardóttir varði doktorsritgerð sína, Sprungusveimar norðurgosbeltisins á Íslandi (Fissure Swarms of the Northern Volcanic Rift Zone, Iceland), við Jarðvísindadeild Háskóla Íslands 11. mars 2013. Magnús Tumi Guðmundsson, forseti deildarinnar, stjórnaði athöfninni í Öskju. Andmælendur voru Jeffrey A. Karson, prófessor við Syracuse University í New York, og Roger Buck, Lamont-rannsóknaprófessor við Lamont-Doherty Earth Observatory við Columbia University í New York. Leiðbeinendur voru Páll Einarson, prófessor við Jarðvísindadeild, Kristján Sæmundsson, jarðfræðingur hjá Ísor, og Haukur Jóhannesson jarðfræðingur. Í rannsókninni voru sprungur og gossprungur innan norðurgosbeltisins kortlagðar af mikilli nákvæmni eftir loftmyndum. Niðurstöður rannsóknarinnar gefa til kynna að eldgos innan sprungusveima norðurgosbeltisins séu algengari nær megineldstöðvunum heldur en fjær. Sprungur innan sprungusveima liggja yfirleitt þéttast næst megineldstöðvunum. Sprungur í eldri hraunum innan sprungusveima Kröflu og Öskju liggja yfirleitt þéttar en í yngri hraunum, sem gefur til kynna að gangainnskot sem orðið hafa til eftir að ísaldarjökla leysti hafi ítrekað farið í sömu hluta sprungusveimanna. Sprungurnar stefna jafnan til N eða NNA, meira og minna hornrétt á flekarekið. Þó má finna undantekningar á vissum svæðum, stundum geislalægar sprungur út frá öskjum. Þá má finna sprungur og gossprungur nærri Vatnajökli sem stefna í A-V og einnig má sjá ummerki um rofnar sprungur með V-NV-stefnu á belti sem teygir sig frá nyrsta hluta sprungusveims Kverkfjalla til syðsta hluta Kröflusprungusveimsins. Einnig eru sprungur innan norðurgosbeltisins með V-NV-stefnu þar sem norðurgosbeltið og þverbrotabeltin fyrir norðan land mætast. Sprungurnar eru þéttastar í sprungusveim Kröflu á móts við Húsavíkurmisgengið sem bendir til að Húsavíkurmisgengið nái að sprungusveim Kröflu.

Doktorsvörn í jarðeðlisfræði – Ásta Rut Hjartardóttir – 11. mars 2013 – Ásta Rut Hjartardóttir varði doktorsritgerð sína, Sprungusveimar norðurgosbeltisins á Íslandi (Fissure Swarms of the Northern Volcanic Rift Zone, Iceland), við Jarðvísindadeild Háskóla Íslands 11. mars 2013. Magnús Tumi Guðmundsson, forseti deildarinnar, stjórnaði athöfninni í Öskju. Andmælendur voru Jeffrey A. Karson, prófessor við Syracuse University í New York, og Roger Buck, Lamont-rannsóknaprófessor við Lamont-Doherty Earth Observatory við Columbia University í New York. Leiðbeinendur voru Páll Einarson, prófessor við Jarðvísindadeild, Kristján Sæmundsson, jarðfræðingur hjá Ísor, og Haukur Jóhannesson jarðfræðingur. Í rannsókninni voru sprungur og gossprungur innan norðurgosbeltisins kortlagðar af mikilli nákvæmni eftir loftmyndum. Niðurstöður rannsóknarinnar gefa til kynna að eldgos innan sprungusveima norðurgosbeltisins séu algengari nær megineldstöðvunum heldur en fjær. Sprungur innan sprungusveima liggja yfirleitt þéttast næst megineldstöðvunum. Sprungur í eldri hraunum innan sprungusveima Kröflu og Öskju liggja yfirleitt þéttar en í yngri hraunum, sem gefur til kynna að gangainnskot sem orðið hafa til eftir að ísaldarjökla leysti hafi ítrekað farið í sömu hluta sprungusveimanna. Sprungurnar stefna jafnan til N eða NNA, meira og minna hornrétt á flekarekið. Þó má finna undantekningar á vissum svæðum, stundum geislalægar sprungur út frá öskjum. Þá má finna sprungur og gossprungur nærri Vatnajökli sem stefna í A-V og einnig má sjá ummerki um rofnar sprungur með V-NV-stefnu á belti sem teygir sig frá nyrsta hluta sprungusveims Kverkfjalla til syðsta hluta Kröflusprungusveimsins. Einnig eru sprungur innan norðurgosbeltisins með V-NV-stefnu þar sem norðurgosbeltið og þverbrotabeltin fyrir norðan land mætast. Sprungurnar eru þéttastar í sprungusveim Kröflu á móts við Húsavíkurmisgengið sem bendir til að Húsavíkurmisgengið nái að sprungusveim Kröflu.

Doktorsvörn í jarðeðlisfræði – Ásta Rut Hjartardóttir – 11. mars 2013 – Ásta Rut Hjartardóttir varði doktorsritgerð sína, Sprungusveimar norðurgosbeltisins á Íslandi (Fissure Swarms of the Northern Volcanic Rift Zone, Iceland), við Jarðvísindadeild Háskóla Íslands 11. mars 2013. Magnús Tumi Guðmundsson, forseti deildarinnar, stjórnaði athöfninni í Öskju. Andmælendur voru Jeffrey A. Karson, prófessor við Syracuse University í New York, og Roger Buck, Lamont-rannsóknaprófessor við Lamont-Doherty Earth Observatory við Columbia University í New York. Leiðbeinendur voru Páll Einarson, prófessor við Jarðvísindadeild, Kristján Sæmundsson, jarðfræðingur hjá Ísor, og Haukur Jóhannesson jarðfræðingur. Í rannsókninni voru sprungur og gossprungur innan norðurgosbeltisins kortlagðar af mikilli nákvæmni eftir loftmyndum. Niðurstöður rannsóknarinnar gefa til kynna að eldgos innan sprungusveima norðurgosbeltisins séu algengari nær megineldstöðvunum heldur en fjær. Sprungur innan sprungusveima liggja yfirleitt þéttast næst megineldstöðvunum. Sprungur í eldri hraunum innan sprungusveima Kröflu og Öskju liggja yfirleitt þéttar en í yngri hraunum, sem gefur til kynna að gangainnskot sem orðið hafa til eftir að ísaldarjökla leysti hafi ítrekað farið í sömu hluta sprungusveimanna. Sprungurnar stefna jafnan til N eða NNA, meira og minna hornrétt á flekarekið. Þó má finna undantekningar á vissum svæðum, stundum geislalægar sprungur út frá öskjum. Þá má finna sprungur og gossprungur nærri Vatnajökli sem stefna í A-V og einnig má sjá ummerki um rofnar sprungur með V-NV-stefnu á belti sem teygir sig frá nyrsta hluta sprungusveims Kverkfjalla til syðsta hluta Kröflusprungusveimsins. Einnig eru sprungur innan norðurgosbeltisins með V-NV-stefnu þar sem norðurgosbeltið og þverbrotabeltin fyrir norðan land mætast. Sprungurnar eru þéttastar í sprungusveim Kröflu á móts við Húsavíkurmisgengið sem bendir til að Húsavíkurmisgengið nái að sprungusveim Kröflu.

Doktorsvörn í jarðeðlisfræði – Ásta Rut Hjartardóttir – 11. mars 2013 – Ásta Rut Hjartardóttir varði doktorsritgerð sína, Sprungusveimar norðurgosbeltisins á Íslandi (Fissure Swarms of the Northern Volcanic Rift Zone, Iceland), við Jarðvísindadeild Háskóla Íslands 11. mars 2013. Magnús Tumi Guðmundsson, forseti deildarinnar, stjórnaði athöfninni í Öskju. Andmælendur voru Jeffrey A. Karson, prófessor við Syracuse University í New York, og Roger Buck, Lamont-rannsóknaprófessor við Lamont-Doherty Earth Observatory við Columbia University í New York. Leiðbeinendur voru Páll Einarson, prófessor við Jarðvísindadeild, Kristján Sæmundsson, jarðfræðingur hjá Ísor, og Haukur Jóhannesson jarðfræðingur. Í rannsókninni voru sprungur og gossprungur innan norðurgosbeltisins kortlagðar af mikilli nákvæmni eftir loftmyndum. Niðurstöður rannsóknarinnar gefa til kynna að eldgos innan sprungusveima norðurgosbeltisins séu algengari nær megineldstöðvunum heldur en fjær. Sprungur innan sprungusveima liggja yfirleitt þéttast næst megineldstöðvunum. Sprungur í eldri hraunum innan sprungusveima Kröflu og Öskju liggja yfirleitt þéttar en í yngri hraunum, sem gefur til kynna að gangainnskot sem orðið hafa til eftir að ísaldarjökla leysti hafi ítrekað farið í sömu hluta sprungusveimanna. Sprungurnar stefna jafnan til N eða NNA, meira og minna hornrétt á flekarekið. Þó má finna undantekningar á vissum svæðum, stundum geislalægar sprungur út frá öskjum. Þá má finna sprungur og gossprungur nærri Vatnajökli sem stefna í A-V og einnig má sjá ummerki um rofnar sprungur með V-NV-stefnu á belti sem teygir sig frá nyrsta hluta sprungusveims Kverkfjalla til syðsta hluta Kröflusprungusveimsins. Einnig eru sprungur innan norðurgosbeltisins með V-NV-stefnu þar sem norðurgosbeltið og þverbrotabeltin fyrir norðan land mætast. Sprungurnar eru þéttastar í sprungusveim Kröflu á móts við Húsavíkurmisgengið sem bendir til að Húsavíkurmisgengið nái að sprungusveim Kröflu.

Doktorsvörn í jarðeðlisfræði – Ásta Rut Hjartardóttir – 11. mars 2013 – Ásta Rut Hjartardóttir varði doktorsritgerð sína, Sprungusveimar norðurgosbeltisins á Íslandi (Fissure Swarms of the Northern Volcanic Rift Zone, Iceland), við Jarðvísindadeild Háskóla Íslands 11. mars 2013. Magnús Tumi Guðmundsson, forseti deildarinnar, stjórnaði athöfninni í Öskju. Andmælendur voru Jeffrey A. Karson, prófessor við Syracuse University í New York, og Roger Buck, Lamont-rannsóknaprófessor við Lamont-Doherty Earth Observatory við Columbia University í New York. Leiðbeinendur voru Páll Einarson, prófessor við Jarðvísindadeild, Kristján Sæmundsson, jarðfræðingur hjá Ísor, og Haukur Jóhannesson jarðfræðingur. Í rannsókninni voru sprungur og gossprungur innan norðurgosbeltisins kortlagðar af mikilli nákvæmni eftir loftmyndum. Niðurstöður rannsóknarinnar gefa til kynna að eldgos innan sprungusveima norðurgosbeltisins séu algengari nær megineldstöðvunum heldur en fjær. Sprungur innan sprungusveima liggja yfirleitt þéttast næst megineldstöðvunum. Sprungur í eldri hraunum innan sprungusveima Kröflu og Öskju liggja yfirleitt þéttar en í yngri hraunum, sem gefur til kynna að gangainnskot sem orðið hafa til eftir að ísaldarjökla leysti hafi ítrekað farið í sömu hluta sprungusveimanna. Sprungurnar stefna jafnan til N eða NNA, meira og minna hornrétt á flekarekið. Þó má finna undantekningar á vissum svæðum, stundum geislalægar sprungur út frá öskjum. Þá má finna sprungur og gossprungur nærri Vatnajökli sem stefna í A-V og einnig má sjá ummerki um rofnar sprungur með V-NV-stefnu á belti sem teygir sig frá nyrsta hluta sprungusveims Kverkfjalla til syðsta hluta Kröflusprungusveimsins. Einnig eru sprungur innan norðurgosbeltisins með V-NV-stefnu þar sem norðurgosbeltið og þverbrotabeltin fyrir norðan land mætast. Sprungurnar eru þéttastar í sprungusveim Kröflu á móts við Húsavíkurmisgengið sem bendir til að Húsavíkurmisgengið nái að sprungusveim Kröflu.

Doktorsvörn í jarðeðlisfræði – Ásta Rut Hjartardóttir – 11. mars 2013 – Ásta Rut Hjartardóttir varði doktorsritgerð sína, Sprungusveimar norðurgosbeltisins á Íslandi (Fissure Swarms of the Northern Volcanic Rift Zone, Iceland), við Jarðvísindadeild Háskóla Íslands 11. mars 2013. Magnús Tumi Guðmundsson, forseti deildarinnar, stjórnaði athöfninni í Öskju. Andmælendur voru Jeffrey A. Karson, prófessor við Syracuse University í New York, og Roger Buck, Lamont-rannsóknaprófessor við Lamont-Doherty Earth Observatory við Columbia University í New York. Leiðbeinendur voru Páll Einarson, prófessor við Jarðvísindadeild, Kristján Sæmundsson, jarðfræðingur hjá Ísor, og Haukur Jóhannesson jarðfræðingur. Í rannsókninni voru sprungur og gossprungur innan norðurgosbeltisins kortlagðar af mikilli nákvæmni eftir loftmyndum. Niðurstöður rannsóknarinnar gefa til kynna að eldgos innan sprungusveima norðurgosbeltisins séu algengari nær megineldstöðvunum heldur en fjær. Sprungur innan sprungusveima liggja yfirleitt þéttast næst megineldstöðvunum. Sprungur í eldri hraunum innan sprungusveima Kröflu og Öskju liggja yfirleitt þéttar en í yngri hraunum, sem gefur til kynna að gangainnskot sem orðið hafa til eftir að ísaldarjökla leysti hafi ítrekað farið í sömu hluta sprungusveimanna. Sprungurnar stefna jafnan til N eða NNA, meira og minna hornrétt á flekarekið. Þó má finna undantekningar á vissum svæðum, stundum geislalægar sprungur út frá öskjum. Þá má finna sprungur og gossprungur nærri Vatnajökli sem stefna í A-V og einnig má sjá ummerki um rofnar sprungur með V-NV-stefnu á belti sem teygir sig frá nyrsta hluta sprungusveims Kverkfjalla til syðsta hluta Kröflusprungusveimsins. Einnig eru sprungur innan norðurgosbeltisins með V-NV-stefnu þar sem norðurgosbeltið og þverbrotabeltin fyrir norðan land mætast. Sprungurnar eru þéttastar í sprungusveim Kröflu á móts við Húsavíkurmisgengið sem bendir til að Húsavíkurmisgengið nái að sprungusveim Kröflu.

Doktorsvörn í jarðeðlisfræði – Ásta Rut Hjartardóttir – 11. mars 2013 – Ásta Rut Hjartardóttir varði doktorsritgerð sína, Sprungusveimar norðurgosbeltisins á Íslandi (Fissure Swarms of the Northern Volcanic Rift Zone, Iceland), við Jarðvísindadeild Háskóla Íslands 11. mars 2013. Magnús Tumi Guðmundsson, forseti deildarinnar, stjórnaði athöfninni í Öskju. Andmælendur voru Jeffrey A. Karson, prófessor við Syracuse University í New York, og Roger Buck, Lamont-rannsóknaprófessor við Lamont-Doherty Earth Observatory við Columbia University í New York. Leiðbeinendur voru Páll Einarson, prófessor við Jarðvísindadeild, Kristján Sæmundsson, jarðfræðingur hjá Ísor, og Haukur Jóhannesson jarðfræðingur. Í rannsókninni voru sprungur og gossprungur innan norðurgosbeltisins kortlagðar af mikilli nákvæmni eftir loftmyndum. Niðurstöður rannsóknarinnar gefa til kynna að eldgos innan sprungusveima norðurgosbeltisins séu algengari nær megineldstöðvunum heldur en fjær. Sprungur innan sprungusveima liggja yfirleitt þéttast næst megineldstöðvunum. Sprungur í eldri hraunum innan sprungusveima Kröflu og Öskju liggja yfirleitt þéttar en í yngri hraunum, sem gefur til kynna að gangainnskot sem orðið hafa til eftir að ísaldarjökla leysti hafi ítrekað farið í sömu hluta sprungusveimanna. Sprungurnar stefna jafnan til N eða NNA, meira og minna hornrétt á flekarekið. Þó má finna undantekningar á vissum svæðum, stundum geislalægar sprungur út frá öskjum. Þá má finna sprungur og gossprungur nærri Vatnajökli sem stefna í A-V og einnig má sjá ummerki um rofnar sprungur með V-NV-stefnu á belti sem teygir sig frá nyrsta hluta sprungusveims Kverkfjalla til syðsta hluta Kröflusprungusveimsins. Einnig eru sprungur innan norðurgosbeltisins með V-NV-stefnu þar sem norðurgosbeltið og þverbrotabeltin fyrir norðan land mætast. Sprungurnar eru þéttastar í sprungusveim Kröflu á móts við Húsavíkurmisgengið sem bendir til að Húsavíkurmisgengið nái að sprungusveim Kröflu.

Doktorsvörn í jarðeðlisfræði – Ásta Rut Hjartardóttir – 11. mars 2013 – Ásta Rut Hjartardóttir varði doktorsritgerð sína, Sprungusveimar norðurgosbeltisins á Íslandi (Fissure Swarms of the Northern Volcanic Rift Zone, Iceland), við Jarðvísindadeild Háskóla Íslands 11. mars 2013. Magnús Tumi Guðmundsson, forseti deildarinnar, stjórnaði athöfninni í Öskju. Andmælendur voru Jeffrey A. Karson, prófessor við Syracuse University í New York, og Roger Buck, Lamont-rannsóknaprófessor við Lamont-Doherty Earth Observatory við Columbia University í New York. Leiðbeinendur voru Páll Einarson, prófessor við Jarðvísindadeild, Kristján Sæmundsson, jarðfræðingur hjá Ísor, og Haukur Jóhannesson jarðfræðingur. Í rannsókninni voru sprungur og gossprungur innan norðurgosbeltisins kortlagðar af mikilli nákvæmni eftir loftmyndum. Niðurstöður rannsóknarinnar gefa til kynna að eldgos innan sprungusveima norðurgosbeltisins séu algengari nær megineldstöðvunum heldur en fjær. Sprungur innan sprungusveima liggja yfirleitt þéttast næst megineldstöðvunum. Sprungur í eldri hraunum innan sprungusveima Kröflu og Öskju liggja yfirleitt þéttar en í yngri hraunum, sem gefur til kynna að gangainnskot sem orðið hafa til eftir að ísaldarjökla leysti hafi ítrekað farið í sömu hluta sprungusveimanna. Sprungurnar stefna jafnan til N eða NNA, meira og minna hornrétt á flekarekið. Þó má finna undantekningar á vissum svæðum, stundum geislalægar sprungur út frá öskjum. Þá má finna sprungur og gossprungur nærri Vatnajökli sem stefna í A-V og einnig má sjá ummerki um rofnar sprungur með V-NV-stefnu á belti sem teygir sig frá nyrsta hluta sprungusveims Kverkfjalla til syðsta hluta Kröflusprungusveimsins. Einnig eru sprungur innan norðurgosbeltisins með V-NV-stefnu þar sem norðurgosbeltið og þverbrotabeltin fyrir norðan land mætast. Sprungurnar eru þéttastar í sprungusveim Kröflu á móts við Húsavíkurmisgengið sem bendir til að Húsavíkurmisgengið nái að sprungusveim Kröflu.

Doktorsvörn í jarðeðlisfræði – Ásta Rut Hjartardóttir – 11. mars 2013 – Ásta Rut Hjartardóttir varði doktorsritgerð sína, Sprungusveimar norðurgosbeltisins á Íslandi (Fissure Swarms of the Northern Volcanic Rift Zone, Iceland), við Jarðvísindadeild Háskóla Íslands 11. mars 2013. Magnús Tumi Guðmundsson, forseti deildarinnar, stjórnaði athöfninni í Öskju. Andmælendur voru Jeffrey A. Karson, prófessor við Syracuse University í New York, og Roger Buck, Lamont-rannsóknaprófessor við Lamont-Doherty Earth Observatory við Columbia University í New York. Leiðbeinendur voru Páll Einarson, prófessor við Jarðvísindadeild, Kristján Sæmundsson, jarðfræðingur hjá Ísor, og Haukur Jóhannesson jarðfræðingur. Í rannsókninni voru sprungur og gossprungur innan norðurgosbeltisins kortlagðar af mikilli nákvæmni eftir loftmyndum. Niðurstöður rannsóknarinnar gefa til kynna að eldgos innan sprungusveima norðurgosbeltisins séu algengari nær megineldstöðvunum heldur en fjær. Sprungur innan sprungusveima liggja yfirleitt þéttast næst megineldstöðvunum. Sprungur í eldri hraunum innan sprungusveima Kröflu og Öskju liggja yfirleitt þéttar en í yngri hraunum, sem gefur til kynna að gangainnskot sem orðið hafa til eftir að ísaldarjökla leysti hafi ítrekað farið í sömu hluta sprungusveimanna. Sprungurnar stefna jafnan til N eða NNA, meira og minna hornrétt á flekarekið. Þó má finna undantekningar á vissum svæðum, stundum geislalægar sprungur út frá öskjum. Þá má finna sprungur og gossprungur nærri Vatnajökli sem stefna í A-V og einnig má sjá ummerki um rofnar sprungur með V-NV-stefnu á belti sem teygir sig frá nyrsta hluta sprungusveims Kverkfjalla til syðsta hluta Kröflusprungusveimsins. Einnig eru sprungur innan norðurgosbeltisins með V-NV-stefnu þar sem norðurgosbeltið og þverbrotabeltin fyrir norðan land mætast. Sprungurnar eru þéttastar í sprungusveim Kröflu á móts við Húsavíkurmisgengið sem bendir til að Húsavíkurmisgengið nái að sprungusveim Kröflu.

Doktorsvörn í jarðeðlisfræði – Ásta Rut Hjartardóttir – 11. mars 2013 – Ásta Rut Hjartardóttir varði doktorsritgerð sína, Sprungusveimar norðurgosbeltisins á Íslandi (Fissure Swarms of the Northern Volcanic Rift Zone, Iceland), við Jarðvísindadeild Háskóla Íslands 11. mars 2013. Magnús Tumi Guðmundsson, forseti deildarinnar, stjórnaði athöfninni í Öskju. Andmælendur voru Jeffrey A. Karson, prófessor við Syracuse University í New York, og Roger Buck, Lamont-rannsóknaprófessor við Lamont-Doherty Earth Observatory við Columbia University í New York. Leiðbeinendur voru Páll Einarson, prófessor við Jarðvísindadeild, Kristján Sæmundsson, jarðfræðingur hjá Ísor, og Haukur Jóhannesson jarðfræðingur. Í rannsókninni voru sprungur og gossprungur innan norðurgosbeltisins kortlagðar af mikilli nákvæmni eftir loftmyndum. Niðurstöður rannsóknarinnar gefa til kynna að eldgos innan sprungusveima norðurgosbeltisins séu algengari nær megineldstöðvunum heldur en fjær. Sprungur innan sprungusveima liggja yfirleitt þéttast næst megineldstöðvunum. Sprungur í eldri hraunum innan sprungusveima Kröflu og Öskju liggja yfirleitt þéttar en í yngri hraunum, sem gefur til kynna að gangainnskot sem orðið hafa til eftir að ísaldarjökla leysti hafi ítrekað farið í sömu hluta sprungusveimanna. Sprungurnar stefna jafnan til N eða NNA, meira og minna hornrétt á flekarekið. Þó má finna undantekningar á vissum svæðum, stundum geislalægar sprungur út frá öskjum. Þá má finna sprungur og gossprungur nærri Vatnajökli sem stefna í A-V og einnig má sjá ummerki um rofnar sprungur með V-NV-stefnu á belti sem teygir sig frá nyrsta hluta sprungusveims Kverkfjalla til syðsta hluta Kröflusprungusveimsins. Einnig eru sprungur innan norðurgosbeltisins með V-NV-stefnu þar sem norðurgosbeltið og þverbrotabeltin fyrir norðan land mætast. Sprungurnar eru þéttastar í sprungusveim Kröflu á móts við Húsavíkurmisgengið sem bendir til að Húsavíkurmisgengið nái að sprungusveim Kröflu.

Doktorsvörn í jarðeðlisfræði – Ásta Rut Hjartardóttir – 11. mars 2013 – Ásta Rut Hjartardóttir varði doktorsritgerð sína, Sprungusveimar norðurgosbeltisins á Íslandi (Fissure Swarms of the Northern Volcanic Rift Zone, Iceland), við Jarðvísindadeild Háskóla Íslands 11. mars 2013. Magnús Tumi Guðmundsson, forseti deildarinnar, stjórnaði athöfninni í Öskju. Andmælendur voru Jeffrey A. Karson, prófessor við Syracuse University í New York, og Roger Buck, Lamont-rannsóknaprófessor við Lamont-Doherty Earth Observatory við Columbia University í New York. Leiðbeinendur voru Páll Einarson, prófessor við Jarðvísindadeild, Kristján Sæmundsson, jarðfræðingur hjá Ísor, og Haukur Jóhannesson jarðfræðingur. Í rannsókninni voru sprungur og gossprungur innan norðurgosbeltisins kortlagðar af mikilli nákvæmni eftir loftmyndum. Niðurstöður rannsóknarinnar gefa til kynna að eldgos innan sprungusveima norðurgosbeltisins séu algengari nær megineldstöðvunum heldur en fjær. Sprungur innan sprungusveima liggja yfirleitt þéttast næst megineldstöðvunum. Sprungur í eldri hraunum innan sprungusveima Kröflu og Öskju liggja yfirleitt þéttar en í yngri hraunum, sem gefur til kynna að gangainnskot sem orðið hafa til eftir að ísaldarjökla leysti hafi ítrekað farið í sömu hluta sprungusveimanna. Sprungurnar stefna jafnan til N eða NNA, meira og minna hornrétt á flekarekið. Þó má finna undantekningar á vissum svæðum, stundum geislalægar sprungur út frá öskjum. Þá má finna sprungur og gossprungur nærri Vatnajökli sem stefna í A-V og einnig má sjá ummerki um rofnar sprungur með V-NV-stefnu á belti sem teygir sig frá nyrsta hluta sprungusveims Kverkfjalla til syðsta hluta Kröflusprungusveimsins. Einnig eru sprungur innan norðurgosbeltisins með V-NV-stefnu þar sem norðurgosbeltið og þverbrotabeltin fyrir norðan land mætast. Sprungurnar eru þéttastar í sprungusveim Kröflu á móts við Húsavíkurmisgengið sem bendir til að Húsavíkurmisgengið nái að sprungusveim Kröflu.

Doktorsvörn í jarðeðlisfræði – Ásta Rut Hjartardóttir – 11. mars 2013 – Ásta Rut Hjartardóttir varði doktorsritgerð sína, Sprungusveimar norðurgosbeltisins á Íslandi (Fissure Swarms of the Northern Volcanic Rift Zone, Iceland), við Jarðvísindadeild Háskóla Íslands 11. mars 2013. Magnús Tumi Guðmundsson, forseti deildarinnar, stjórnaði athöfninni í Öskju. Andmælendur voru Jeffrey A. Karson, prófessor við Syracuse University í New York, og Roger Buck, Lamont-rannsóknaprófessor við Lamont-Doherty Earth Observatory við Columbia University í New York. Leiðbeinendur voru Páll Einarson, prófessor við Jarðvísindadeild, Kristján Sæmundsson, jarðfræðingur hjá Ísor, og Haukur Jóhannesson jarðfræðingur. Í rannsókninni voru sprungur og gossprungur innan norðurgosbeltisins kortlagðar af mikilli nákvæmni eftir loftmyndum. Niðurstöður rannsóknarinnar gefa til kynna að eldgos innan sprungusveima norðurgosbeltisins séu algengari nær megineldstöðvunum heldur en fjær. Sprungur innan sprungusveima liggja yfirleitt þéttast næst megineldstöðvunum. Sprungur í eldri hraunum innan sprungusveima Kröflu og Öskju liggja yfirleitt þéttar en í yngri hraunum, sem gefur til kynna að gangainnskot sem orðið hafa til eftir að ísaldarjökla leysti hafi ítrekað farið í sömu hluta sprungusveimanna. Sprungurnar stefna jafnan til N eða NNA, meira og minna hornrétt á flekarekið. Þó má finna undantekningar á vissum svæðum, stundum geislalægar sprungur út frá öskjum. Þá má finna sprungur og gossprungur nærri Vatnajökli sem stefna í A-V og einnig má sjá ummerki um rofnar sprungur með V-NV-stefnu á belti sem teygir sig frá nyrsta hluta sprungusveims Kverkfjalla til syðsta hluta Kröflusprungusveimsins. Einnig eru sprungur innan norðurgosbeltisins með V-NV-stefnu þar sem norðurgosbeltið og þverbrotabeltin fyrir norðan land mætast. Sprungurnar eru þéttastar í sprungusveim Kröflu á móts við Húsavíkurmisgengið sem bendir til að Húsavíkurmisgengið nái að sprungusveim Kröflu.

Doktorsvörn í jarðeðlisfræði – Ásta Rut Hjartardóttir – 11. mars 2013 – Ásta Rut Hjartardóttir varði doktorsritgerð sína, Sprungusveimar norðurgosbeltisins á Íslandi (Fissure Swarms of the Northern Volcanic Rift Zone, Iceland), við Jarðvísindadeild Háskóla Íslands 11. mars 2013. Magnús Tumi Guðmundsson, forseti deildarinnar, stjórnaði athöfninni í Öskju. Andmælendur voru Jeffrey A. Karson, prófessor við Syracuse University í New York, og Roger Buck, Lamont-rannsóknaprófessor við Lamont-Doherty Earth Observatory við Columbia University í New York. Leiðbeinendur voru Páll Einarson, prófessor við Jarðvísindadeild, Kristján Sæmundsson, jarðfræðingur hjá Ísor, og Haukur Jóhannesson jarðfræðingur. Í rannsókninni voru sprungur og gossprungur innan norðurgosbeltisins kortlagðar af mikilli nákvæmni eftir loftmyndum. Niðurstöður rannsóknarinnar gefa til kynna að eldgos innan sprungusveima norðurgosbeltisins séu algengari nær megineldstöðvunum heldur en fjær. Sprungur innan sprungusveima liggja yfirleitt þéttast næst megineldstöðvunum. Sprungur í eldri hraunum innan sprungusveima Kröflu og Öskju liggja yfirleitt þéttar en í yngri hraunum, sem gefur til kynna að gangainnskot sem orðið hafa til eftir að ísaldarjökla leysti hafi ítrekað farið í sömu hluta sprungusveimanna. Sprungurnar stefna jafnan til N eða NNA, meira og minna hornrétt á flekarekið. Þó má finna undantekningar á vissum svæðum, stundum geislalægar sprungur út frá öskjum. Þá má finna sprungur og gossprungur nærri Vatnajökli sem stefna í A-V og einnig má sjá ummerki um rofnar sprungur með V-NV-stefnu á belti sem teygir sig frá nyrsta hluta sprungusveims Kverkfjalla til syðsta hluta Kröflusprungusveimsins. Einnig eru sprungur innan norðurgosbeltisins með V-NV-stefnu þar sem norðurgosbeltið og þverbrotabeltin fyrir norðan land mætast. Sprungurnar eru þéttastar í sprungusveim Kröflu á móts við Húsavíkurmisgengið sem bendir til að Húsavíkurmisgengið nái að sprungusveim Kröflu.