Doktorsvörn í umhverfisverkfræði – 16. maí 2014 – Snjólaug Ólafsdóttir – Snjólaug Ólafsdóttir varði doktorsritgerð sína, Örlög loftborins brennisteinsvetnis í nágrenni tveggja jarðvarmavirkjana (Near Field Fate of Atmospheric Hydrogen Sulfide from two Geothermal Power Plants) við Umhverfis- og byggingarverkfræðideild Háskóla Íslands 16. maí 2014. Guðmundur Freyr Úlfarsson, varaforseti deildarinnar, stjórnaði athöfninni í Öskju, náttúrufræðahúsi háskólans. Andmælendur við vörnina voru Antonio Costa, vísindamaður við Bologna-deild jarðeðlis- og eldfjallastofnunar Ítalíu, og Þröstur Þorsteinsson, dósent í umhverfis- og auðlindafræði við Líf- og umhverfisvísindadeild og Jarðvísindastofnun Háskóla Íslands. Aðalleiðbeinandi doktorsefnisins var Sigurður Magnús Garðarsson, prófessor og deildarforseti Umhverfis- og byggingarverkfræðideildar, og með honum í doktorsnámsnefndinni voru Hrund Ólöf Andradóttir, dósent við sömu deild, Halldór Ármannsson, jarðefnafræðingur hjá ISOR, og Giovanni Chiodini, rannsóknastjóri á Vesúvíusarstofu Napoli-deildar jarðeðlis- og eldfjallastofnunar Ítalíu. Í doktorsverkefninu rannsakaði Snjólaug dreifingu brennisteinsvetnis (H2S) sem kemur frá frá Nesjavalla- og Hellisheiðarvirkjun. Orkuframleiðsla á þessu svæði hefur aukist á síðastliðnum árum og hafa kvartanir vegna óþæginda og lyktar aukist síðan Hellisheiðarvirkjun tók til starfa árið 2006. Niðurstöðurnar sýndu að styrkur brennisteinsvetnis eykst með stöðugra lofti, hægari vindi (1,5 - 4 m/s) og lækkandi hitastigi (< 3 °C). Mælingar sýndu að strókar brennisteinsvetnis fylgja landslagi í fjalllendi og endurtekin mynstur sáust í dreifingu þeirra. Strókarnir voru grennri yfir sléttara landslagi, s.s. yfir stöðuvatni. Sýnt var fram á áhrif staðbundins breytileika í vindi þegar strókarnir tveir sköruðust og þegar strókar beygðu af upphaflegri leið yfir fjallendi. Þó að áætlað sé að nokkur hundruð tonn af brennisteinsvetni eyðist á ári er það óverulegt magn í samanburði við heildarlosun frá virkjununum.

Doktorsvörn í umhverfisverkfræði – 16. maí 2014 – Snjólaug Ólafsdóttir – Snjólaug Ólafsdóttir varði doktorsritgerð sína, Örlög loftborins brennisteinsvetnis í nágrenni tveggja jarðvarmavirkjana (Near Field Fate of Atmospheric Hydrogen Sulfide from two Geothermal Power Plants) við Umhverfis- og byggingarverkfræðideild Háskóla Íslands 16. maí 2014. Guðmundur Freyr Úlfarsson, varaforseti deildarinnar, stjórnaði athöfninni í Öskju, náttúrufræðahúsi háskólans. Andmælendur við vörnina voru Antonio Costa, vísindamaður við Bologna-deild jarðeðlis- og eldfjallastofnunar Ítalíu, og Þröstur Þorsteinsson, dósent í umhverfis- og auðlindafræði við Líf- og umhverfisvísindadeild og Jarðvísindastofnun Háskóla Íslands. Aðalleiðbeinandi doktorsefnisins var Sigurður Magnús Garðarsson, prófessor og deildarforseti Umhverfis- og byggingarverkfræðideildar, og með honum í doktorsnámsnefndinni voru Hrund Ólöf Andradóttir, dósent við sömu deild, Halldór Ármannsson, jarðefnafræðingur hjá ISOR, og Giovanni Chiodini, rannsóknastjóri á Vesúvíusarstofu Napoli-deildar jarðeðlis- og eldfjallastofnunar Ítalíu. Í doktorsverkefninu rannsakaði Snjólaug dreifingu brennisteinsvetnis (H2S) sem kemur frá frá Nesjavalla- og Hellisheiðarvirkjun. Orkuframleiðsla á þessu svæði hefur aukist á síðastliðnum árum og hafa kvartanir vegna óþæginda og lyktar aukist síðan Hellisheiðarvirkjun tók til starfa árið 2006. Niðurstöðurnar sýndu að styrkur brennisteinsvetnis eykst með stöðugra lofti, hægari vindi (1,5 - 4 m/s) og lækkandi hitastigi (< 3 °C). Mælingar sýndu að strókar brennisteinsvetnis fylgja landslagi í fjalllendi og endurtekin mynstur sáust í dreifingu þeirra. Strókarnir voru grennri yfir sléttara landslagi, s.s. yfir stöðuvatni. Sýnt var fram á áhrif staðbundins breytileika í vindi þegar strókarnir tveir sköruðust og þegar strókar beygðu af upphaflegri leið yfir fjallendi. Þó að áætlað sé að nokkur hundruð tonn af brennisteinsvetni eyðist á ári er það óverulegt magn í samanburði við heildarlosun frá virkjununum.

Doktorsvörn í umhverfisverkfræði – 16. maí 2014 – Snjólaug Ólafsdóttir – Snjólaug Ólafsdóttir varði doktorsritgerð sína, Örlög loftborins brennisteinsvetnis í nágrenni tveggja jarðvarmavirkjana (Near Field Fate of Atmospheric Hydrogen Sulfide from two Geothermal Power Plants) við Umhverfis- og byggingarverkfræðideild Háskóla Íslands 16. maí 2014. Guðmundur Freyr Úlfarsson, varaforseti deildarinnar, stjórnaði athöfninni í Öskju, náttúrufræðahúsi háskólans. Andmælendur við vörnina voru Antonio Costa, vísindamaður við Bologna-deild jarðeðlis- og eldfjallastofnunar Ítalíu, og Þröstur Þorsteinsson, dósent í umhverfis- og auðlindafræði við Líf- og umhverfisvísindadeild og Jarðvísindastofnun Háskóla Íslands. Aðalleiðbeinandi doktorsefnisins var Sigurður Magnús Garðarsson, prófessor og deildarforseti Umhverfis- og byggingarverkfræðideildar, og með honum í doktorsnámsnefndinni voru Hrund Ólöf Andradóttir, dósent við sömu deild, Halldór Ármannsson, jarðefnafræðingur hjá ISOR, og Giovanni Chiodini, rannsóknastjóri á Vesúvíusarstofu Napoli-deildar jarðeðlis- og eldfjallastofnunar Ítalíu. Í doktorsverkefninu rannsakaði Snjólaug dreifingu brennisteinsvetnis (H2S) sem kemur frá frá Nesjavalla- og Hellisheiðarvirkjun. Orkuframleiðsla á þessu svæði hefur aukist á síðastliðnum árum og hafa kvartanir vegna óþæginda og lyktar aukist síðan Hellisheiðarvirkjun tók til starfa árið 2006. Niðurstöðurnar sýndu að styrkur brennisteinsvetnis eykst með stöðugra lofti, hægari vindi (1,5 - 4 m/s) og lækkandi hitastigi (< 3 °C). Mælingar sýndu að strókar brennisteinsvetnis fylgja landslagi í fjalllendi og endurtekin mynstur sáust í dreifingu þeirra. Strókarnir voru grennri yfir sléttara landslagi, s.s. yfir stöðuvatni. Sýnt var fram á áhrif staðbundins breytileika í vindi þegar strókarnir tveir sköruðust og þegar strókar beygðu af upphaflegri leið yfir fjallendi. Þó að áætlað sé að nokkur hundruð tonn af brennisteinsvetni eyðist á ári er það óverulegt magn í samanburði við heildarlosun frá virkjununum.

Doktorsvörn í umhverfisverkfræði – 16. maí 2014 – Snjólaug Ólafsdóttir – Snjólaug Ólafsdóttir varði doktorsritgerð sína, Örlög loftborins brennisteinsvetnis í nágrenni tveggja jarðvarmavirkjana (Near Field Fate of Atmospheric Hydrogen Sulfide from two Geothermal Power Plants) við Umhverfis- og byggingarverkfræðideild Háskóla Íslands 16. maí 2014. Guðmundur Freyr Úlfarsson, varaforseti deildarinnar, stjórnaði athöfninni í Öskju, náttúrufræðahúsi háskólans. Andmælendur við vörnina voru Antonio Costa, vísindamaður við Bologna-deild jarðeðlis- og eldfjallastofnunar Ítalíu, og Þröstur Þorsteinsson, dósent í umhverfis- og auðlindafræði við Líf- og umhverfisvísindadeild og Jarðvísindastofnun Háskóla Íslands. Aðalleiðbeinandi doktorsefnisins var Sigurður Magnús Garðarsson, prófessor og deildarforseti Umhverfis- og byggingarverkfræðideildar, og með honum í doktorsnámsnefndinni voru Hrund Ólöf Andradóttir, dósent við sömu deild, Halldór Ármannsson, jarðefnafræðingur hjá ISOR, og Giovanni Chiodini, rannsóknastjóri á Vesúvíusarstofu Napoli-deildar jarðeðlis- og eldfjallastofnunar Ítalíu. Í doktorsverkefninu rannsakaði Snjólaug dreifingu brennisteinsvetnis (H2S) sem kemur frá frá Nesjavalla- og Hellisheiðarvirkjun. Orkuframleiðsla á þessu svæði hefur aukist á síðastliðnum árum og hafa kvartanir vegna óþæginda og lyktar aukist síðan Hellisheiðarvirkjun tók til starfa árið 2006. Niðurstöðurnar sýndu að styrkur brennisteinsvetnis eykst með stöðugra lofti, hægari vindi (1,5 - 4 m/s) og lækkandi hitastigi (< 3 °C). Mælingar sýndu að strókar brennisteinsvetnis fylgja landslagi í fjalllendi og endurtekin mynstur sáust í dreifingu þeirra. Strókarnir voru grennri yfir sléttara landslagi, s.s. yfir stöðuvatni. Sýnt var fram á áhrif staðbundins breytileika í vindi þegar strókarnir tveir sköruðust og þegar strókar beygðu af upphaflegri leið yfir fjallendi. Þó að áætlað sé að nokkur hundruð tonn af brennisteinsvetni eyðist á ári er það óverulegt magn í samanburði við heildarlosun frá virkjununum.

Doktorsvörn í umhverfisverkfræði – 16. maí 2014 – Snjólaug Ólafsdóttir – Snjólaug Ólafsdóttir varði doktorsritgerð sína, Örlög loftborins brennisteinsvetnis í nágrenni tveggja jarðvarmavirkjana (Near Field Fate of Atmospheric Hydrogen Sulfide from two Geothermal Power Plants) við Umhverfis- og byggingarverkfræðideild Háskóla Íslands 16. maí 2014. Guðmundur Freyr Úlfarsson, varaforseti deildarinnar, stjórnaði athöfninni í Öskju, náttúrufræðahúsi háskólans. Andmælendur við vörnina voru Antonio Costa, vísindamaður við Bologna-deild jarðeðlis- og eldfjallastofnunar Ítalíu, og Þröstur Þorsteinsson, dósent í umhverfis- og auðlindafræði við Líf- og umhverfisvísindadeild og Jarðvísindastofnun Háskóla Íslands. Aðalleiðbeinandi doktorsefnisins var Sigurður Magnús Garðarsson, prófessor og deildarforseti Umhverfis- og byggingarverkfræðideildar, og með honum í doktorsnámsnefndinni voru Hrund Ólöf Andradóttir, dósent við sömu deild, Halldór Ármannsson, jarðefnafræðingur hjá ISOR, og Giovanni Chiodini, rannsóknastjóri á Vesúvíusarstofu Napoli-deildar jarðeðlis- og eldfjallastofnunar Ítalíu. Í doktorsverkefninu rannsakaði Snjólaug dreifingu brennisteinsvetnis (H2S) sem kemur frá frá Nesjavalla- og Hellisheiðarvirkjun. Orkuframleiðsla á þessu svæði hefur aukist á síðastliðnum árum og hafa kvartanir vegna óþæginda og lyktar aukist síðan Hellisheiðarvirkjun tók til starfa árið 2006. Niðurstöðurnar sýndu að styrkur brennisteinsvetnis eykst með stöðugra lofti, hægari vindi (1,5 - 4 m/s) og lækkandi hitastigi (< 3 °C). Mælingar sýndu að strókar brennisteinsvetnis fylgja landslagi í fjalllendi og endurtekin mynstur sáust í dreifingu þeirra. Strókarnir voru grennri yfir sléttara landslagi, s.s. yfir stöðuvatni. Sýnt var fram á áhrif staðbundins breytileika í vindi þegar strókarnir tveir sköruðust og þegar strókar beygðu af upphaflegri leið yfir fjallendi. Þó að áætlað sé að nokkur hundruð tonn af brennisteinsvetni eyðist á ári er það óverulegt magn í samanburði við heildarlosun frá virkjununum.

Doktorsvörn í umhverfisverkfræði – 16. maí 2014 – Snjólaug Ólafsdóttir – Snjólaug Ólafsdóttir varði doktorsritgerð sína, Örlög loftborins brennisteinsvetnis í nágrenni tveggja jarðvarmavirkjana (Near Field Fate of Atmospheric Hydrogen Sulfide from two Geothermal Power Plants) við Umhverfis- og byggingarverkfræðideild Háskóla Íslands 16. maí 2014. Guðmundur Freyr Úlfarsson, varaforseti deildarinnar, stjórnaði athöfninni í Öskju, náttúrufræðahúsi háskólans. Andmælendur við vörnina voru Antonio Costa, vísindamaður við Bologna-deild jarðeðlis- og eldfjallastofnunar Ítalíu, og Þröstur Þorsteinsson, dósent í umhverfis- og auðlindafræði við Líf- og umhverfisvísindadeild og Jarðvísindastofnun Háskóla Íslands. Aðalleiðbeinandi doktorsefnisins var Sigurður Magnús Garðarsson, prófessor og deildarforseti Umhverfis- og byggingarverkfræðideildar, og með honum í doktorsnámsnefndinni voru Hrund Ólöf Andradóttir, dósent við sömu deild, Halldór Ármannsson, jarðefnafræðingur hjá ISOR, og Giovanni Chiodini, rannsóknastjóri á Vesúvíusarstofu Napoli-deildar jarðeðlis- og eldfjallastofnunar Ítalíu. Í doktorsverkefninu rannsakaði Snjólaug dreifingu brennisteinsvetnis (H2S) sem kemur frá frá Nesjavalla- og Hellisheiðarvirkjun. Orkuframleiðsla á þessu svæði hefur aukist á síðastliðnum árum og hafa kvartanir vegna óþæginda og lyktar aukist síðan Hellisheiðarvirkjun tók til starfa árið 2006. Niðurstöðurnar sýndu að styrkur brennisteinsvetnis eykst með stöðugra lofti, hægari vindi (1,5 - 4 m/s) og lækkandi hitastigi (< 3 °C). Mælingar sýndu að strókar brennisteinsvetnis fylgja landslagi í fjalllendi og endurtekin mynstur sáust í dreifingu þeirra. Strókarnir voru grennri yfir sléttara landslagi, s.s. yfir stöðuvatni. Sýnt var fram á áhrif staðbundins breytileika í vindi þegar strókarnir tveir sköruðust og þegar strókar beygðu af upphaflegri leið yfir fjallendi. Þó að áætlað sé að nokkur hundruð tonn af brennisteinsvetni eyðist á ári er það óverulegt magn í samanburði við heildarlosun frá virkjununum.

Doktorsvörn í umhverfisverkfræði – 16. maí 2014 – Snjólaug Ólafsdóttir – Snjólaug Ólafsdóttir varði doktorsritgerð sína, Örlög loftborins brennisteinsvetnis í nágrenni tveggja jarðvarmavirkjana (Near Field Fate of Atmospheric Hydrogen Sulfide from two Geothermal Power Plants) við Umhverfis- og byggingarverkfræðideild Háskóla Íslands 16. maí 2014. Guðmundur Freyr Úlfarsson, varaforseti deildarinnar, stjórnaði athöfninni í Öskju, náttúrufræðahúsi háskólans. Andmælendur við vörnina voru Antonio Costa, vísindamaður við Bologna-deild jarðeðlis- og eldfjallastofnunar Ítalíu, og Þröstur Þorsteinsson, dósent í umhverfis- og auðlindafræði við Líf- og umhverfisvísindadeild og Jarðvísindastofnun Háskóla Íslands. Aðalleiðbeinandi doktorsefnisins var Sigurður Magnús Garðarsson, prófessor og deildarforseti Umhverfis- og byggingarverkfræðideildar, og með honum í doktorsnámsnefndinni voru Hrund Ólöf Andradóttir, dósent við sömu deild, Halldór Ármannsson, jarðefnafræðingur hjá ISOR, og Giovanni Chiodini, rannsóknastjóri á Vesúvíusarstofu Napoli-deildar jarðeðlis- og eldfjallastofnunar Ítalíu. Í doktorsverkefninu rannsakaði Snjólaug dreifingu brennisteinsvetnis (H2S) sem kemur frá frá Nesjavalla- og Hellisheiðarvirkjun. Orkuframleiðsla á þessu svæði hefur aukist á síðastliðnum árum og hafa kvartanir vegna óþæginda og lyktar aukist síðan Hellisheiðarvirkjun tók til starfa árið 2006. Niðurstöðurnar sýndu að styrkur brennisteinsvetnis eykst með stöðugra lofti, hægari vindi (1,5 - 4 m/s) og lækkandi hitastigi (< 3 °C). Mælingar sýndu að strókar brennisteinsvetnis fylgja landslagi í fjalllendi og endurtekin mynstur sáust í dreifingu þeirra. Strókarnir voru grennri yfir sléttara landslagi, s.s. yfir stöðuvatni. Sýnt var fram á áhrif staðbundins breytileika í vindi þegar strókarnir tveir sköruðust og þegar strókar beygðu af upphaflegri leið yfir fjallendi. Þó að áætlað sé að nokkur hundruð tonn af brennisteinsvetni eyðist á ári er það óverulegt magn í samanburði við heildarlosun frá virkjununum.

Doktorsvörn í umhverfisverkfræði – 16. maí 2014 – Snjólaug Ólafsdóttir – Snjólaug Ólafsdóttir varði doktorsritgerð sína, Örlög loftborins brennisteinsvetnis í nágrenni tveggja jarðvarmavirkjana (Near Field Fate of Atmospheric Hydrogen Sulfide from two Geothermal Power Plants) við Umhverfis- og byggingarverkfræðideild Háskóla Íslands 16. maí 2014. Guðmundur Freyr Úlfarsson, varaforseti deildarinnar, stjórnaði athöfninni í Öskju, náttúrufræðahúsi háskólans. Andmælendur við vörnina voru Antonio Costa, vísindamaður við Bologna-deild jarðeðlis- og eldfjallastofnunar Ítalíu, og Þröstur Þorsteinsson, dósent í umhverfis- og auðlindafræði við Líf- og umhverfisvísindadeild og Jarðvísindastofnun Háskóla Íslands. Aðalleiðbeinandi doktorsefnisins var Sigurður Magnús Garðarsson, prófessor og deildarforseti Umhverfis- og byggingarverkfræðideildar, og með honum í doktorsnámsnefndinni voru Hrund Ólöf Andradóttir, dósent við sömu deild, Halldór Ármannsson, jarðefnafræðingur hjá ISOR, og Giovanni Chiodini, rannsóknastjóri á Vesúvíusarstofu Napoli-deildar jarðeðlis- og eldfjallastofnunar Ítalíu. Í doktorsverkefninu rannsakaði Snjólaug dreifingu brennisteinsvetnis (H2S) sem kemur frá frá Nesjavalla- og Hellisheiðarvirkjun. Orkuframleiðsla á þessu svæði hefur aukist á síðastliðnum árum og hafa kvartanir vegna óþæginda og lyktar aukist síðan Hellisheiðarvirkjun tók til starfa árið 2006. Niðurstöðurnar sýndu að styrkur brennisteinsvetnis eykst með stöðugra lofti, hægari vindi (1,5 - 4 m/s) og lækkandi hitastigi (< 3 °C). Mælingar sýndu að strókar brennisteinsvetnis fylgja landslagi í fjalllendi og endurtekin mynstur sáust í dreifingu þeirra. Strókarnir voru grennri yfir sléttara landslagi, s.s. yfir stöðuvatni. Sýnt var fram á áhrif staðbundins breytileika í vindi þegar strókarnir tveir sköruðust og þegar strókar beygðu af upphaflegri leið yfir fjallendi. Þó að áætlað sé að nokkur hundruð tonn af brennisteinsvetni eyðist á ári er það óverulegt magn í samanburði við heildarlosun frá virkjununum.

Doktorsvörn í umhverfisverkfræði – 16. maí 2014 – Snjólaug Ólafsdóttir – Snjólaug Ólafsdóttir varði doktorsritgerð sína, Örlög loftborins brennisteinsvetnis í nágrenni tveggja jarðvarmavirkjana (Near Field Fate of Atmospheric Hydrogen Sulfide from two Geothermal Power Plants) við Umhverfis- og byggingarverkfræðideild Háskóla Íslands 16. maí 2014. Guðmundur Freyr Úlfarsson, varaforseti deildarinnar, stjórnaði athöfninni í Öskju, náttúrufræðahúsi háskólans. Andmælendur við vörnina voru Antonio Costa, vísindamaður við Bologna-deild jarðeðlis- og eldfjallastofnunar Ítalíu, og Þröstur Þorsteinsson, dósent í umhverfis- og auðlindafræði við Líf- og umhverfisvísindadeild og Jarðvísindastofnun Háskóla Íslands. Aðalleiðbeinandi doktorsefnisins var Sigurður Magnús Garðarsson, prófessor og deildarforseti Umhverfis- og byggingarverkfræðideildar, og með honum í doktorsnámsnefndinni voru Hrund Ólöf Andradóttir, dósent við sömu deild, Halldór Ármannsson, jarðefnafræðingur hjá ISOR, og Giovanni Chiodini, rannsóknastjóri á Vesúvíusarstofu Napoli-deildar jarðeðlis- og eldfjallastofnunar Ítalíu. Í doktorsverkefninu rannsakaði Snjólaug dreifingu brennisteinsvetnis (H2S) sem kemur frá frá Nesjavalla- og Hellisheiðarvirkjun. Orkuframleiðsla á þessu svæði hefur aukist á síðastliðnum árum og hafa kvartanir vegna óþæginda og lyktar aukist síðan Hellisheiðarvirkjun tók til starfa árið 2006. Niðurstöðurnar sýndu að styrkur brennisteinsvetnis eykst með stöðugra lofti, hægari vindi (1,5 - 4 m/s) og lækkandi hitastigi (< 3 °C). Mælingar sýndu að strókar brennisteinsvetnis fylgja landslagi í fjalllendi og endurtekin mynstur sáust í dreifingu þeirra. Strókarnir voru grennri yfir sléttara landslagi, s.s. yfir stöðuvatni. Sýnt var fram á áhrif staðbundins breytileika í vindi þegar strókarnir tveir sköruðust og þegar strókar beygðu af upphaflegri leið yfir fjallendi. Þó að áætlað sé að nokkur hundruð tonn af brennisteinsvetni eyðist á ári er það óverulegt magn í samanburði við heildarlosun frá virkjununum.

Doktorsvörn í umhverfisverkfræði – 16. maí 2014 – Snjólaug Ólafsdóttir – Snjólaug Ólafsdóttir varði doktorsritgerð sína, Örlög loftborins brennisteinsvetnis í nágrenni tveggja jarðvarmavirkjana (Near Field Fate of Atmospheric Hydrogen Sulfide from two Geothermal Power Plants) við Umhverfis- og byggingarverkfræðideild Háskóla Íslands 16. maí 2014. Guðmundur Freyr Úlfarsson, varaforseti deildarinnar, stjórnaði athöfninni í Öskju, náttúrufræðahúsi háskólans. Andmælendur við vörnina voru Antonio Costa, vísindamaður við Bologna-deild jarðeðlis- og eldfjallastofnunar Ítalíu, og Þröstur Þorsteinsson, dósent í umhverfis- og auðlindafræði við Líf- og umhverfisvísindadeild og Jarðvísindastofnun Háskóla Íslands. Aðalleiðbeinandi doktorsefnisins var Sigurður Magnús Garðarsson, prófessor og deildarforseti Umhverfis- og byggingarverkfræðideildar, og með honum í doktorsnámsnefndinni voru Hrund Ólöf Andradóttir, dósent við sömu deild, Halldór Ármannsson, jarðefnafræðingur hjá ISOR, og Giovanni Chiodini, rannsóknastjóri á Vesúvíusarstofu Napoli-deildar jarðeðlis- og eldfjallastofnunar Ítalíu. Í doktorsverkefninu rannsakaði Snjólaug dreifingu brennisteinsvetnis (H2S) sem kemur frá frá Nesjavalla- og Hellisheiðarvirkjun. Orkuframleiðsla á þessu svæði hefur aukist á síðastliðnum árum og hafa kvartanir vegna óþæginda og lyktar aukist síðan Hellisheiðarvirkjun tók til starfa árið 2006. Niðurstöðurnar sýndu að styrkur brennisteinsvetnis eykst með stöðugra lofti, hægari vindi (1,5 - 4 m/s) og lækkandi hitastigi (< 3 °C). Mælingar sýndu að strókar brennisteinsvetnis fylgja landslagi í fjalllendi og endurtekin mynstur sáust í dreifingu þeirra. Strókarnir voru grennri yfir sléttara landslagi, s.s. yfir stöðuvatni. Sýnt var fram á áhrif staðbundins breytileika í vindi þegar strókarnir tveir sköruðust og þegar strókar beygðu af upphaflegri leið yfir fjallendi. Þó að áætlað sé að nokkur hundruð tonn af brennisteinsvetni eyðist á ári er það óverulegt magn í samanburði við heildarlosun frá virkjununum.

Doktorsvörn í umhverfisverkfræði – 16. maí 2014 – Snjólaug Ólafsdóttir – Snjólaug Ólafsdóttir varði doktorsritgerð sína, Örlög loftborins brennisteinsvetnis í nágrenni tveggja jarðvarmavirkjana (Near Field Fate of Atmospheric Hydrogen Sulfide from two Geothermal Power Plants) við Umhverfis- og byggingarverkfræðideild Háskóla Íslands 16. maí 2014. Guðmundur Freyr Úlfarsson, varaforseti deildarinnar, stjórnaði athöfninni í Öskju, náttúrufræðahúsi háskólans. Andmælendur við vörnina voru Antonio Costa, vísindamaður við Bologna-deild jarðeðlis- og eldfjallastofnunar Ítalíu, og Þröstur Þorsteinsson, dósent í umhverfis- og auðlindafræði við Líf- og umhverfisvísindadeild og Jarðvísindastofnun Háskóla Íslands. Aðalleiðbeinandi doktorsefnisins var Sigurður Magnús Garðarsson, prófessor og deildarforseti Umhverfis- og byggingarverkfræðideildar, og með honum í doktorsnámsnefndinni voru Hrund Ólöf Andradóttir, dósent við sömu deild, Halldór Ármannsson, jarðefnafræðingur hjá ISOR, og Giovanni Chiodini, rannsóknastjóri á Vesúvíusarstofu Napoli-deildar jarðeðlis- og eldfjallastofnunar Ítalíu. Í doktorsverkefninu rannsakaði Snjólaug dreifingu brennisteinsvetnis (H2S) sem kemur frá frá Nesjavalla- og Hellisheiðarvirkjun. Orkuframleiðsla á þessu svæði hefur aukist á síðastliðnum árum og hafa kvartanir vegna óþæginda og lyktar aukist síðan Hellisheiðarvirkjun tók til starfa árið 2006. Niðurstöðurnar sýndu að styrkur brennisteinsvetnis eykst með stöðugra lofti, hægari vindi (1,5 - 4 m/s) og lækkandi hitastigi (< 3 °C). Mælingar sýndu að strókar brennisteinsvetnis fylgja landslagi í fjalllendi og endurtekin mynstur sáust í dreifingu þeirra. Strókarnir voru grennri yfir sléttara landslagi, s.s. yfir stöðuvatni. Sýnt var fram á áhrif staðbundins breytileika í vindi þegar strókarnir tveir sköruðust og þegar strókar beygðu af upphaflegri leið yfir fjallendi. Þó að áætlað sé að nokkur hundruð tonn af brennisteinsvetni eyðist á ári er það óverulegt magn í samanburði við heildarlosun frá virkjununum.

Doktorsvörn í umhverfisverkfræði – 16. maí 2014 – Snjólaug Ólafsdóttir – Snjólaug Ólafsdóttir varði doktorsritgerð sína, Örlög loftborins brennisteinsvetnis í nágrenni tveggja jarðvarmavirkjana (Near Field Fate of Atmospheric Hydrogen Sulfide from two Geothermal Power Plants) við Umhverfis- og byggingarverkfræðideild Háskóla Íslands 16. maí 2014. Guðmundur Freyr Úlfarsson, varaforseti deildarinnar, stjórnaði athöfninni í Öskju, náttúrufræðahúsi háskólans. Andmælendur við vörnina voru Antonio Costa, vísindamaður við Bologna-deild jarðeðlis- og eldfjallastofnunar Ítalíu, og Þröstur Þorsteinsson, dósent í umhverfis- og auðlindafræði við Líf- og umhverfisvísindadeild og Jarðvísindastofnun Háskóla Íslands. Aðalleiðbeinandi doktorsefnisins var Sigurður Magnús Garðarsson, prófessor og deildarforseti Umhverfis- og byggingarverkfræðideildar, og með honum í doktorsnámsnefndinni voru Hrund Ólöf Andradóttir, dósent við sömu deild, Halldór Ármannsson, jarðefnafræðingur hjá ISOR, og Giovanni Chiodini, rannsóknastjóri á Vesúvíusarstofu Napoli-deildar jarðeðlis- og eldfjallastofnunar Ítalíu. Í doktorsverkefninu rannsakaði Snjólaug dreifingu brennisteinsvetnis (H2S) sem kemur frá frá Nesjavalla- og Hellisheiðarvirkjun. Orkuframleiðsla á þessu svæði hefur aukist á síðastliðnum árum og hafa kvartanir vegna óþæginda og lyktar aukist síðan Hellisheiðarvirkjun tók til starfa árið 2006. Niðurstöðurnar sýndu að styrkur brennisteinsvetnis eykst með stöðugra lofti, hægari vindi (1,5 - 4 m/s) og lækkandi hitastigi (< 3 °C). Mælingar sýndu að strókar brennisteinsvetnis fylgja landslagi í fjalllendi og endurtekin mynstur sáust í dreifingu þeirra. Strókarnir voru grennri yfir sléttara landslagi, s.s. yfir stöðuvatni. Sýnt var fram á áhrif staðbundins breytileika í vindi þegar strókarnir tveir sköruðust og þegar strókar beygðu af upphaflegri leið yfir fjallendi. Þó að áætlað sé að nokkur hundruð tonn af brennisteinsvetni eyðist á ári er það óverulegt magn í samanburði við heildarlosun frá virkjununum.

Doktorsvörn í umhverfisverkfræði – 16. maí 2014 – Snjólaug Ólafsdóttir – Snjólaug Ólafsdóttir varði doktorsritgerð sína, Örlög loftborins brennisteinsvetnis í nágrenni tveggja jarðvarmavirkjana (Near Field Fate of Atmospheric Hydrogen Sulfide from two Geothermal Power Plants) við Umhverfis- og byggingarverkfræðideild Háskóla Íslands 16. maí 2014. Guðmundur Freyr Úlfarsson, varaforseti deildarinnar, stjórnaði athöfninni í Öskju, náttúrufræðahúsi háskólans. Andmælendur við vörnina voru Antonio Costa, vísindamaður við Bologna-deild jarðeðlis- og eldfjallastofnunar Ítalíu, og Þröstur Þorsteinsson, dósent í umhverfis- og auðlindafræði við Líf- og umhverfisvísindadeild og Jarðvísindastofnun Háskóla Íslands. Aðalleiðbeinandi doktorsefnisins var Sigurður Magnús Garðarsson, prófessor og deildarforseti Umhverfis- og byggingarverkfræðideildar, og með honum í doktorsnámsnefndinni voru Hrund Ólöf Andradóttir, dósent við sömu deild, Halldór Ármannsson, jarðefnafræðingur hjá ISOR, og Giovanni Chiodini, rannsóknastjóri á Vesúvíusarstofu Napoli-deildar jarðeðlis- og eldfjallastofnunar Ítalíu. Í doktorsverkefninu rannsakaði Snjólaug dreifingu brennisteinsvetnis (H2S) sem kemur frá frá Nesjavalla- og Hellisheiðarvirkjun. Orkuframleiðsla á þessu svæði hefur aukist á síðastliðnum árum og hafa kvartanir vegna óþæginda og lyktar aukist síðan Hellisheiðarvirkjun tók til starfa árið 2006. Niðurstöðurnar sýndu að styrkur brennisteinsvetnis eykst með stöðugra lofti, hægari vindi (1,5 - 4 m/s) og lækkandi hitastigi (< 3 °C). Mælingar sýndu að strókar brennisteinsvetnis fylgja landslagi í fjalllendi og endurtekin mynstur sáust í dreifingu þeirra. Strókarnir voru grennri yfir sléttara landslagi, s.s. yfir stöðuvatni. Sýnt var fram á áhrif staðbundins breytileika í vindi þegar strókarnir tveir sköruðust og þegar strókar beygðu af upphaflegri leið yfir fjallendi. Þó að áætlað sé að nokkur hundruð tonn af brennisteinsvetni eyðist á ári er það óverulegt magn í samanburði við heildarlosun frá virkjununum.

Doktorsvörn í umhverfisverkfræði – 16. maí 2014 – Snjólaug Ólafsdóttir – Snjólaug Ólafsdóttir varði doktorsritgerð sína, Örlög loftborins brennisteinsvetnis í nágrenni tveggja jarðvarmavirkjana (Near Field Fate of Atmospheric Hydrogen Sulfide from two Geothermal Power Plants) við Umhverfis- og byggingarverkfræðideild Háskóla Íslands 16. maí 2014. Guðmundur Freyr Úlfarsson, varaforseti deildarinnar, stjórnaði athöfninni í Öskju, náttúrufræðahúsi háskólans. Andmælendur við vörnina voru Antonio Costa, vísindamaður við Bologna-deild jarðeðlis- og eldfjallastofnunar Ítalíu, og Þröstur Þorsteinsson, dósent í umhverfis- og auðlindafræði við Líf- og umhverfisvísindadeild og Jarðvísindastofnun Háskóla Íslands. Aðalleiðbeinandi doktorsefnisins var Sigurður Magnús Garðarsson, prófessor og deildarforseti Umhverfis- og byggingarverkfræðideildar, og með honum í doktorsnámsnefndinni voru Hrund Ólöf Andradóttir, dósent við sömu deild, Halldór Ármannsson, jarðefnafræðingur hjá ISOR, og Giovanni Chiodini, rannsóknastjóri á Vesúvíusarstofu Napoli-deildar jarðeðlis- og eldfjallastofnunar Ítalíu. Í doktorsverkefninu rannsakaði Snjólaug dreifingu brennisteinsvetnis (H2S) sem kemur frá frá Nesjavalla- og Hellisheiðarvirkjun. Orkuframleiðsla á þessu svæði hefur aukist á síðastliðnum árum og hafa kvartanir vegna óþæginda og lyktar aukist síðan Hellisheiðarvirkjun tók til starfa árið 2006. Niðurstöðurnar sýndu að styrkur brennisteinsvetnis eykst með stöðugra lofti, hægari vindi (1,5 - 4 m/s) og lækkandi hitastigi (< 3 °C). Mælingar sýndu að strókar brennisteinsvetnis fylgja landslagi í fjalllendi og endurtekin mynstur sáust í dreifingu þeirra. Strókarnir voru grennri yfir sléttara landslagi, s.s. yfir stöðuvatni. Sýnt var fram á áhrif staðbundins breytileika í vindi þegar strókarnir tveir sköruðust og þegar strókar beygðu af upphaflegri leið yfir fjallendi. Þó að áætlað sé að nokkur hundruð tonn af brennisteinsvetni eyðist á ári er það óverulegt magn í samanburði við heildarlosun frá virkjununum.

Doktorsvörn í umhverfisverkfræði – 16. maí 2014 – Snjólaug Ólafsdóttir – Snjólaug Ólafsdóttir varði doktorsritgerð sína, Örlög loftborins brennisteinsvetnis í nágrenni tveggja jarðvarmavirkjana (Near Field Fate of Atmospheric Hydrogen Sulfide from two Geothermal Power Plants) við Umhverfis- og byggingarverkfræðideild Háskóla Íslands 16. maí 2014. Guðmundur Freyr Úlfarsson, varaforseti deildarinnar, stjórnaði athöfninni í Öskju, náttúrufræðahúsi háskólans. Andmælendur við vörnina voru Antonio Costa, vísindamaður við Bologna-deild jarðeðlis- og eldfjallastofnunar Ítalíu, og Þröstur Þorsteinsson, dósent í umhverfis- og auðlindafræði við Líf- og umhverfisvísindadeild og Jarðvísindastofnun Háskóla Íslands. Aðalleiðbeinandi doktorsefnisins var Sigurður Magnús Garðarsson, prófessor og deildarforseti Umhverfis- og byggingarverkfræðideildar, og með honum í doktorsnámsnefndinni voru Hrund Ólöf Andradóttir, dósent við sömu deild, Halldór Ármannsson, jarðefnafræðingur hjá ISOR, og Giovanni Chiodini, rannsóknastjóri á Vesúvíusarstofu Napoli-deildar jarðeðlis- og eldfjallastofnunar Ítalíu. Í doktorsverkefninu rannsakaði Snjólaug dreifingu brennisteinsvetnis (H2S) sem kemur frá frá Nesjavalla- og Hellisheiðarvirkjun. Orkuframleiðsla á þessu svæði hefur aukist á síðastliðnum árum og hafa kvartanir vegna óþæginda og lyktar aukist síðan Hellisheiðarvirkjun tók til starfa árið 2006. Niðurstöðurnar sýndu að styrkur brennisteinsvetnis eykst með stöðugra lofti, hægari vindi (1,5 - 4 m/s) og lækkandi hitastigi (< 3 °C). Mælingar sýndu að strókar brennisteinsvetnis fylgja landslagi í fjalllendi og endurtekin mynstur sáust í dreifingu þeirra. Strókarnir voru grennri yfir sléttara landslagi, s.s. yfir stöðuvatni. Sýnt var fram á áhrif staðbundins breytileika í vindi þegar strókarnir tveir sköruðust og þegar strókar beygðu af upphaflegri leið yfir fjallendi. Þó að áætlað sé að nokkur hundruð tonn af brennisteinsvetni eyðist á ári er það óverulegt magn í samanburði við heildarlosun frá virkjununum.